Goede Vrienden,
Ieder mens draagt diep in zich het onstilbaar verlangen naar volmaakt geluk omdat God ons zo geschapen heeft, nl naar zijn Beeld en Gelijkenis. Daarom kan dit verlangen op aarde nooit volkomen bevredigd worden, precies omdat we geschapen zijn met de honger naar volkomen geluk in God. Deze blijvende onvoldaanheid kunnen we dagelijks ervaren. De ”Gelijkenis van God” zijn we verloren door de zonde, waardoor onze kennis en onze wil verduisterd en verzwakt zijn. Jezus heeft door zijn lijden, sterven en verrijzen ons bevrijd van zonde. Hij geeft ons zijn Geest om Hem na te volgen en zo te kunnen gelijken op Hem. Hij gaf ons ook zijn Moeder Maria als vurigste voorspreekster. Jezus is de volmaakte Mens, de Weg, de Waarheid en het Leven. Door de gelijkenis van Christus te bereiken, herwinnen we “de Gelijkenis van God”, want Jezus is de perfecte icoon van de Vader. God wil immers één worden met ons. Heel de Schrift spreekt over de liefde van God als van een Bruidegom voor zijn Bruid, zoals het Hooglied het uitzingt.
Het christendom was gedurende eeuwen de gewone bezieling van de westerse beschaving. Wat gewoon is, begint te vervelen. Nu zijn vele mensen het christendom beu en willen het zelfs actief bestrijden. Toch ligt hierin het geluk van de mensen en van de samenleving: de gelijkenis van Christus trachten te bereiken. Dit is uiteindelijk het werk van de heilige Geest, maar wij moeten zelf ook meewerken, er voor open staan.
De apostelen geven ons een voorbeeld. De meesten van hen waren arme, ongeletterde vissers. Na Pinksteren zijn zij het die Jezus’ lijden onverschrokken navolgen en met grote vrijmoedigheid het geloof in zijn sterven en verrijzen over heel de wereld verkondigen. Zij getuigen zonder vrees voor de machtigste wereldheersers. Zij zijn een voorbeeld van bevrijde mensen die hun diepste roeping begrepen en beleefd hebben. Nemen we de apostel Paulus als model, al is hij een eerder spectaculair voorbeeld. Hij groeit op als Saulus van Tarsus, een fanatieke farizeeër. In het nieuwe geloof in Jezus ziet hij de grootste bedreiging voor het joodse geloof en begint zonder enig verder onderzoek een radicale vervolging van de aanhangers van “de Weg”. Voor de poorten van Damascus wordt hij van zijn paard geslingerd en Jezus zegt hem dat hij zich tegen Hem zelf verzet. In plaats van anderen gevangen te nemen is hij nu zelf gevangen. Paulus is drie dagen blind, eet en drinkt niet totdat hij in Damascus door Ananias gedoopt wordt. Hij beleeft als het ware mét Jezus zijn lijden, sterven en verrijzen. Hij begrijpt dat Jezus de beloofde Messias van Israël en de Redder van de wereld is. Deze “Weg” van Jezus werd door de profeten al aangekondigd en is de weg van de echte bevrijding, de uittocht. Vanaf nu zal Paulus voor niets of niemand anders meer leven. Hij verkondigt alleen de dood en verrijzenis van Jezus. Deze totale ommekeer vertelt Paulus zelf herhaaldelijk (Handelingen 9, 1-19; 22, 3-16; 26, 2-18).
De brief van Paulus aan de Romeinen is het belangrijkste apostolisch geschrift. Het is het enige geschrift waarin hij systematisch zijn Evangelie uitlegt en toont waarin onze christelijke identiteit eigenlijk bestaat. Het kan ook een belangrijke handleiding worden voor onze evangelisatie.
Ziehier een inleiding op dit kostbaar geschrift. Vermelden we vooraf dat de belangrijkste commentaren op de Romeinenbrief in de loop der eeuwen een grote” invloed gehad hebben, zoals die van Origenes, Augustinus en Thomas van Aquino. En met de commentaren van Luther (1515-1516) en Calvijn (1539) is zelfs de protestantse hervorming begonnen met alle aandacht voor de kern, “de rechtvaardiging door het geloof”. Helaas zijn hierop allerlei ontsporingen gevolgd. Franciscus van Assisi had een nog meer radicale hervorming in de Kerk verwekt en bracht overal vrede. De protestantse hervorming zaaide in heel Europa verdeeldheid en bracht verwoesting alom. Willen we leven volgens de geest van het Evangelie, dan moeten we niet alleen goede ideeën verkondigen, maar heel ons leven laten doordingen van Gods Geest.
Lees verder
