Vakkracht nodig?

900.000 popelende vakkrachten zitten in de EU op een arbeidscontract te wachten.

Eind juni 2019 telde men 439.039 eerste asielaanvragen in de EU. Een stijging in vergelijking met verleden jaar. Een zelfde aantal bedreigde mensensoorten ging in beroep tegen de racistische beslissingen die hen geen kans wilden geven om hun vakkennis te bewijzen.

Het aantal afwijzingen van asielaanvragen in de EU is gestegen: van 37% in 2016 tot 64% in 2019. Over de vakkrachten die hier in het zwart verblijven is niets bekend gemaakt. Logisch, toch?

EUObserver

“Afvallige” doet boekje open

Afbeeldingsresultaat voor afvallige moslima

De eenzame strijd van een ‘afvallige’. Hoe de moslimgemeenschap haat produceert of in het gunstigste geval zwijgt. Lale is een jonge, van oorsprong Turks – Soenitische vrouw van 21 jaar. Zij studeert Nederlands. Lale komt uit een traditioneel, Turks-nationalistisch, streng religieus gezin. Sinds kort is zij ‘afvallige’. Zij stopte met het geloof en deed haar hoofddoek af. Toch doet zij dit alles zo veel mogelijk buiten het zicht van haar gemeenschap.

Lees ook: “De pijn van afvallige moslima’s”.

Steken laten vallen…

Afbeeldingsresultaat voor steken laten vallen

Eerst was er het beruchte Marrakesh-pact, dat de N-VA zelf mee onderhandeld en het nadien als onbelangrijk geklasseerd had. Het pact waardoor de N-VA pas – nadat het Vlaams Belang de kat de bel aanbond – wakker schoot en zich realiseerde dat ze heel de tijd zelfgenoegzaam gesluimerd had. Om tenslotte in een wanhoopsreactie theatraal uit de regering te stappen. Gezichts- en sjerpenverlies. En weglopende kiezers.

Nu zijn er de EU-benoemingen, waarbij de N-VA opeens het hoofd boven de hittegolf opgetild heeft om verontwaardigd te protesteren bij de benoemingen van twee MR-politici op het hoogste EU-niveau. “Too little, too late” zouden ze in de VSA zeggen.

De Croo heeft een punt: ‘Waarom heeft de N-VA op voorhand het parlement niet samengeroepen om te debatteren over de nieuwe Europese commissaris? De fractie had dat perfect kunnen doen’, stelt vicepremier Alexander De Croo (Open VLD). ‘Nu verontwaardigd reageren is al te gemakkelijk.’

Twee steken die de N-VA niet had mogen laten vallen. De MR lacht in zijn vuistje… dié buit hebben ze alvast binnen.

Onderwerping

Islam betekent letterlijk “onderwerping”. Niet integratie. Niet aanpassing. Duidelijk toch? Wij moeten ons aanpassen, resp. onderwerpen, niet de islamisten, die zitten al op de rechte weg naar het steentijdperk.

Zover zijn we al: vrouwen waarvan men vermoedt dat ze afkomstig zijn uit islamitische Prachtlanden, die zich te westers kleden, krijgen in #Antwerpen op straat pamfletten in de handen geduwd ‘om niet de hoofddoek maar de hijab te dragen en zich volledig te bedekken met wijde niet doorzichtige stof. Islampolitie in actie…

Geen fotobeschrijving beschikbaar.

National Geographic leent zich voor politieke propaganda

Zes jaar geleden, op 17 augustus 2013, stierf Manar Nakours broer in Marmarita, Syrië. Het verlies en het verdriet overspoelde hem opnieuw toen hij de NG’s (= National Geographic) documentaire Hell on Earth and the Rise of ISIS” (Hel op aarde en de opkomst van ISIS) van de Academy Award-genomineerde en bestseller auteur Sebastian Junger en zijn Emmy-winning productiepartner, Nick Quested, zag.

Manar geloofde zijn ogen niet toen hij zijn broers naam, Amin Nakrour, en diens foto, gebruikt in de film, op het einde (1:39:06) zag verschijnen onder de titel “In Memoriam MAYA BARSHINI AMIN NAKROUR ATALLA ABBOUD IBRAHIM SAADI Killed by Assad Regime August, 2013” (Ter herinnering aan MAYA BARSHINI AMIN NAKROUR ATALLA ABBOUD IBRAHIM SAADI gedood door het Assad regime, augustus 2013).

In werkelijkheid kon de waarheid over de schuld, de ware toedracht, niet verder liggen dan deze die de kijker op het verkeerde spoor moest zetten. Je zou er toch kunnen van uitgaan dat prijswinnende filmmakers zoals Junger en Quested hun huiswerk zouden doen, de namen en de doodsoorzaak zouden nagaan vooraleer hen te misbruiken in politieke propaganda. Als hun namen gewoon hadden verschenen als slachtoffers van het Syrië-conflict, dan had dit feitelijk correct geweest, maar nu werden ze gepresenteerd als de vier jonge mensen die brutaal neergemaaid werden door het zgn. “Assad regime”.

Er werd geen poging gedaan toelating voor het gebruik van hun namen, hun foto’s en de doodsoorzaak te krijgen. Hun foto’s werden gewoon van facebook geplukt. Gestolen foto’s en filmscenario-doodsoorzaken om de Syrische regering de schuld te geven voor iets waarvoor deze niet verantwoordelijk was.

In feite woonden Amin Nakour, Maya Barshini, Atalla Aboud en Ibrahim Saadi de jaarlijkse viering van Moederdag, O.L.V. Hemelvaart, bij in Marmarita*, één van de dorpen in de historische “vallei der christenen”, nabij Homs. Het was een warme augustusavond en de feestvierders werden plotseling aangevallen door bewapende terroristen van de FSA (Free Syrian Army) & co, de zgn. “gematigde rebellen” onder hoede van het Westen. Het viertal werd gedood toen het trachtte te ontsnappen in een wagen. Het nieuws werd op talrijke webstekken en nieuwsverspreiders gepubliceerd en kon zonder veel moeite bevestigd worden door eender wie met een pc.

In de plaats kwam het gedode viertal in beeld als jonge betogers, gedood door de regering tijdens straatprotesten in het centrum van Homs bij de klokketoren.

Deze vier jonge mensen steunden in werkelijkheid de Syrische regering in diens poging de moslimterroristen, die van Syrië een Soeni moslimstaat wilden maken, de wacht aan te zeggen. Christenen en minderheden waren 8 jaar lang het geliefde doelwit van hun islamiserings-fata morgana. Het FSA nodigde daarvoor hun bloedbroeders, Al Qaeda (…Al Nusra… HTS) uit in Syrië, die uiteindelijk het FSA zelf zouden opslokken.

In de documentaire wordt een jonge vrouw, Linda Ibrahim, een Syrische vluchtelinge in Bulgarije, geinterviewd. Zij vertelt over haar deelname in de betogingen voor “regime change” – haar exacte woorden kan u via de transcriptmodus bekijken. Zij praat over haar “vrienden”, die gedood werden tijdens de betogingen, geïllustreerd door een fotocollage van lachende jonge mensen, waarvan de kijken wordt te veronderstellen dat deze haar medebetogende “vrienden” waren, die gedood werden. We zien inderdaad een foto van Linda Ibrahim en haar moeder Emely Issa tijdens een betoging. Linda maakt reclame voor het FSA; haar moeder houdt de microfoon en moedigt de betogers aan. We zien een videoclip van betogers bij de klokketoren in Homs, schoten vallen, gevolgd door chaos. Emely Issa is de actrice die haar angst uitbeeldt, die de betogers waarschuwt dat er zal geschoten worden. Herhaalt. De kijker moet overtuigd worden dat jong en oud de protesten steunden en dat het “regime” hen liet vermoorden.

Linda Ibrahim “herkende” de foto’s der lachende jonge mensen als “haar vrienden” (8:54)… terwijl ze hen in feite van haar noch pluim kende, zij op hun beurt geen enkele band met haar hadden, behalve dan dat ze allen tegelijkertijd in Syrië woonden. Bijgevoegde foto’s heeft onze redactie geplukt bij onderstaande webstek, waar u er nog meer vindt, en waaruit duidelijk blijkt dat de vier slachtoffers uit Marmarati absoluut niets met de betoging in Homs te maken hadden. Integendeel: als christenen hadden ze niets goeds te verwachten van de moslimextremisten die Assad uit het zadel wilden lichten.

Linda Ibrahim en haar moeder waren actieve FSA-militanten in Homs. Zij dragen de drie-sterrenvlag der “gematigde rebellen-oppositie”. Zij waren geen supporters op de achtergrond, maar wel actief in de hoogste politieke vleugel van de FSA (Moeder ging op het voorplan staan: 8:14) . Linda’s rol was belangrijk: ze was immers jong en aantrekkelijk. De jonge mannen in haar geledingen gingen maar al te graag in op haar wensen hun buren en buurgemeentes (met minderheden) aan te vallen en te verwoesten.

Linda en haar moeder ontsnapten de dans, wonen en leven een succesvol bestaan in Sofia, Bulgarije. Linda noemt zichzelf op het internet ‘The Star Linda Ibrahim’, verwijzend naar haar sterrenrol in b.g. NG’s documentaire. Ze heeft een zangcarrière opgestart. Haar moeder zou een of andere zelfstandige bezigheid uitoefenen. Beide vrouwen hebben Syrië verlaten en leven een niet-sharia-conform bestaan in Europa ver weg van chaos, dood en vernieling die ze aangemoedigd hebben. Linda Ibrahim en haar moeder voorzagen NG van de vier gedode Marmarita jongeren en werden betaald voor hun acteerprestaties. Beide leverden de foto’s, de namen én de overlijdens van vier voor hen totaal onbekenden om de schuld in Assads schoenen te schuiven. Dit pleit echter de filmmakers van NG niet vrij, want zij hadden de plicht de feiten op het waarheidsgehalte na te gaan vooraleer deze in de documentaire te gebruiken. Initieel oversteeg het filmscenario zelfs het misbruik van de vier jongeren: er werd nl. een video van Palestina gebruikt… die zogezegd in Aleppo gedraaid was… maar die werd nadien verwijderd.

NG had het niet nodig de feiten te verdraaien. Er valt immers meer dan genoeg miserie op de Syrische straten te rapen met échte feiten van dood en verschrikking.

Auteur: Steven Nezar Sahiounie in MidEast Discourse. Aansluitend heeft de broer van Atalla Aboud ook gereageerd; ook zijn familie is geschokt. De uitgeefster van MidEast Discourse, Lilly Martin Sahiounie volgt de zaak en zal de onderste steen boven halen om te weten te komen wie de namen aan Sebastian Junger doorgespeeld heeft en waarom, resp. of hij opzettelijk gelogen heeft, resp. zich voor de kar van Linda en haar moeder heeft laten spannen… en hoeveel zij voor hun diensten betaald werden!

*Marmarita: achtergrondinfo en beelden O.L.V. Hemelvaart 2019

Vertaling en bronnenverificatie: Golfbrekers

Jan schrijft brieven

Afbeeldingsresultaat voor typing on laptop gif

Toevallig stootten wij bij het struinen door het www-bos op een rubriek “Briefje van Jan”. Jan schrijft nl. over dat wat Jan-met-de-pet stoort in de Jan-en-Alleman-maatschappij.

Het briefje van vandaag richt Jan aan de Amsterdamse politie:

Beste politie,

Passen jullie wel op dat jullie geen racisten worden?

Afgelopen week blafte in een villa aan het Vondelpark een hond. De eigenaar van het pand ziet op de beelden van de beveiligingscamera dat er iemand over het twee meter hoge hek de tuin in gaat. Als de eigenaar naar buiten rent, verdwijnen twee mensen als dieven in de nacht.

Vermits wij het auteursrecht van Jan-met-de-pen willen respecteren, verwijzen wij voor het vervolg van het briefje (… en voorafgaande brieven) naar de bron: https://www.briefjevanjan.nl/

Vlaanderen Boven!

In de 14de en 15de eeuw zaten de polyfone componisten ook hier bij ons. Ze waren zelfs bekend tot in Italië. ‘I FIamminghi’ genoemd. De Vlamingen. De Franco-Vlaamse polyfonisten waren als een exportproduct, zoals onze chocolade of onze trappistenbieren: iedereen in Europa wilde er van kunnen genieten. Waarom?

Vlaamse polyfonisten hadden blijkbaar iets meer te bieden. Het waren trendsetters, met meer elegantie in hun muziek, meer gevoel voor melodie, en een heel eigen klank, die je niet hoorde bij de Engelse of Italiaanse collega’s. Een belangrijke terugvalbasis voor Vlaamse polyfonisten waren de Vlaamse steden, zoals Brugge. En dat was geen toeval, want in Brugge was er….GELD!

Brugge was onderdeel van de Bourgondische Nederlanden geworden en zo groeide de stad uit tot een economische kosmopolitische magneet, vol luxegoederen, specerijen, waar je ook paneelschilderijen en verluchte manuscripten (manuscripten met illustraties en versiering) kon kopen. Brugge was een rijke stad met veel opportuniteiten, dus ook componisten trokken naar hier, zoals Jacob Obrecht.

Jacob Obrecht ? (omgeving Hans Memling ?, 1496/7

Eén van die Vlaamse polyfonisten die bekend werd tot in Italië was Jacob Obrecht. Geboren in 1457, Gentenaar, geboren als zoon van een stadstrompetter. Hij werkte als zangmeester in Bergen op Zoom, werkte daarna lange tijd aan de Sint-Donaaskerk in Brugge en in de laatste jaren van z’n leven trok hij op eigen houtje naar Italië om er te gaan werken aan het hof van Ferrara…Want daar was een plekje vrijgekomen door de dood van Josquin Desprez (… voor de taalliefhebbers: u herkent hierin het Vlaamse “Josken”), nog zo een bekende polyfonist. Een van de belangrijkste werken dat Obrecht hier componeerde, tijdens zijn verblijf in Brugge, was de Missa de Sancto Donatiano. Een mis om een van de rijkste zakenmannen van Brugge hier te herdenken: Donaas De Moor. 4 oktober 1487 klonk voor het eerst in de kapel van Donatius, de Missa de Sancto Donatiano. De mis was een prachtig staaltje polyfonie. Jacob Obrecht kon uitpakken met de mooiste meerstemmige muziek, in combinatie met orgel en klokgelui. En hij kon ook muzikaal illustreren wat voor een goed man die Donaas De Moor was. Een rijke zakenman die huizen bouwde voor de armen. Dat laat Obrecht heel subtiel horen door in zijn mis een lied te verwerken, een lied over de armen: Gefft den armen gefanghen. Waarin er wordt gevraagd dat gelovigen gul moeten zijn voor de minder bedeelde medemens.

Wie tijd en zin heeft kan via dit bruggetje 1u31min naar de Missa de Sancto Donatio – opvoering van de Tallis Scholars in de St. Jacobskerk, Brugge, van 10.5.18 kijken. Een meesterwerk dat in deze prachtige “concertzaal” tot volle gelding komt!