Ziekenhuizen worden no-go zones.
De multiculdroom van de Zweedse rood-groene minderheidsregering wordt een nachtmerrie voor de bevolking: nu ook in de medische sector. Ziekenhuizen en medische centra lijken wel een opnameset van een wilde-westenfilm: geweld, bedreigingen, chantage zijn er dagelijkse kost. Met als vrijwillige acteurs jonge mannelijke importburgers en hun grote aanhang, die allemaal “hun rechten” eisen, subito. Steeds meer personeel ziet het niet meer zitten.
In de Zweedse media wordt er over bericht, maar – u raadt het – de migratieachtergrond wordt niet vermeld. Alsof de “Zweden” allemaal plotseling lijden aan hondsdolheid; we citeren uit hun verslaggeving: “criminele groepen” of “jonge, criminele mannen”. Journalist, Joakim Lamotte, had een gesprek met een personeelslid in een gemiddeld grote centrumstad.
Zij vertelt hoe haar gewone werkdag eruit ziet:
“Bijna dagelijks komen migranten – onaangemeld – naar de receptie en eisen “hun recht” op een onmiddellijke behandeling. Meestal gaat het om mannen tussen 25 en 30. Als men de regels (afspraak, aanmelden, identiteit, ziekenkas…) uitlegt – voor zover ze Zweeds spreken – dan luisteren ze zelfs niet. Als ze geen Zweeds spreken – wat frequenter voorkomt – dan escaleert de situatie. Want dan is er niet direct iemand die kan vertalen naar … Bedreigingen en geweld hadden we vroeger ook al, maar eerder zelden. En dan nog meestal van psychisch gestoorden of drugsverslaafden. Vandaag behoren stress en bedreiging tot een gewone dag. De medische zorgvoorziening wordt uitgehold; niemand wil deze ondankbare job nog doen. Wie kan, zoekt een andere baan. Overal staan er veiligheidsagenten en worden deuren op slot gedaan.” Zij herkent haar land niet meer.
De Zweedse televisiezender bracht al in 2017 verslag uit over de onhoudbare toestand in ziekenhuizen; ook bij deze reportage hier heerste een absolute stilte over de herkomst der geweldenaars. Zo gaf de zender o.a. mee dat vooral grote mensenverzamelingen, die in het ziekenhuis opduiken bij de behandeling van schotkwetsuren, zeer gevaarlijk zijn. Deze willen met bedreigingen en geweld toegang tot de patiënt in kwestie krijgen. Men ziet zich dikwijls verplicht de afdeling af te sluiten; dan wordt geprobeerd de deuren in te trappen of ze zoeken een andere manier om toegang te krijgen. Het personeel werd door familie, vrienden en rivalen van de gekwetste crimineel bedreigd. Ze komen dikwijls met messen en vuurwapens; sommigen dragen zelfs kogelvrije vesten. Een ziekenhuismedewerker verklaarde voor de camera dat hij angst heeft in het ziekenhuis, tijdens de uitvoering van zijn job, zieke of gekwetste patiënten te helpen, neergeschoten te worden.
Als doekje voor het bloeden draagt het personeel nu – vooral bij de eerste hulpafdeling – anonieme naamschildjes. Voor deze maatregel ingevoerd werd bedekte het ziekenhuispersoneel dikwijls hun naam, wat niet hielp. Ze werden gezocht, gevonden en bedreigd. En nu heeft het personeel beschermende kleding en ze krijgen lessen in zelfverdediging. In de no-go-ziekenhuizen is er meer bewaking dan in een asielcentrum, met speciale veiligheidssloten, camera- en politiebewaking. (…)
Het fenomeen treedt ook bij ons op: Conducteurs bedreigd door verplicht naamplaatje
Zweedse ziekenhuizen hebben binnenkort gewapende bescherming nodig
