“De militaire zege en Astana zijn niet voldoende”: of hoe de VSA, G.B. en Frankrijk de toekomst van Syrië willen naar hun hand zetten. De “vrienden” weigeren de feiten te accepteren.

Men kan zich afvragen hoeveel westerse ‘steun’ Syrië eigenlijk (nog) nodig heeft. Een terechte vraag na de jongste Amerikaanse, Britse en Franse stellingnames over de toekomst van dit geostrategisch belangrijk land, wiens leider en zijn regering een ongewenste richting uitgaan. We herformuleren de vraag:  “Hoeveel westerse ‘steun’ kan Syrië nog verdragen?”.

De “vrienden van Syrië”, met als woordvoerders de Franse president Macron en buitenminister Le Drian, diens Britse collega Boris Johnson en de dd. vice-minister van het Amerikaans buitenlandministerie, David Satterfield, hebben de hoop nog niet opgegeven. Ook als de militaire gegevenheden ter plaatse niet van dien aard zijn dat de “vrienden” hun belangen nog met succes zullen kunnen invoeren, toch blijven ze proberen via politieke en economische hefbomen hun invloed in Syrië uit te oefenen. Hun groot einddoel is en blijft de verwijdering van de Syrische president Baschar al-Assad. Wetende wat we nu weten, de oorlog die daarvoor op touw werd gezet, zullen ze alle mogelijke middelen daarvoor aanwenden. En dat ze daarvoor behoorlijk ver willen gaan, hebben we intussen mogen ondervinden. Afgezien van het Syrische leed zit dankzij hen en Merkels welkommantra heel EUropa met de vluchtelingeninvasie opgescheept.

Assad daarentegen wil het tegenovergestelde: zo weinig mogelijk westerse inmenging – het liefst helemaal geen. Begrijpelijk.
Wel slaan de “vrienden” een enigszins andere toon aan. Ze hebben het over “pragmatische en realistische redenen” als ze niet met zoveel woorden (blijven) aandringen op een prioritaire afzetting van Assad. Maar ze blijven het wel als einddoel voor ogen houden – Macron: “Assad is een misdadiger”.

Het doel moet nu bereikt worden met politieke – “niet met militaire middelen” – maakte Macron duidelijk. Hij wil een nieuwe contactgroep vormen met afgevaardigden der leden van de Veiligheidsraad en de “in het conflict betrokken partijen”, een idee dat vroeger al herhaaldelijk aan bod kwam. Wie daartoe uitgenodigd zal worden – of niet – kan men nu al raden.

Macron argumenteert dat de afspraken die in Astana door Rusland, Iran en Turkije gemaakt werden, niet de politieke aspecten behandeld hebben. Astana is niet genoeg, redeneert Macron, als woordvoerder van de “vrienden”. Je moet geen helderziende zijn om te snappen wat hij bedoelt: hij en de “vrienden” willen een nieuwe Syrische regering, een regering die naar de pijpen van het westen én hun “vrienden” danst, zoals naar Saoedi-Arabië en andere Prachtlanden die jarenlang de zgn. “oppositie” direct of indirect van geld en wapens voorzien hebben. Een volgende strategische zet is te verwachten.

En ze hebben argumenten, de “vrienden”, zoals bv. de verwijzing naar de “road map” – zeg maar, de GPS naar het einddoel – die in de laatste resolutie over Syrië naar voren geschoven werd. Het plan bevestigt dat de “Syrische bevolking zal beslissen over de toekomst van Syrië” (… voor zover de beslissing volgens de wens der “vrienden” geformuleerd wordt en Assad daar geen deel van uitmaakt…) en voorziet een nieuwe grondwet en een overgangsregering. Astana is een doorn in het oog van de deelnemers der Genève-besprekingen die de VN-resoluties kost wat kost willen uitvoeren. Astana bracht gedeeltelijke wapenstilstand, de-escalatiezones, en zelfs bilaterale afspraken tussen de VSA en Rusland. Genève daarentegen: geschuif van stoelen, veel gepraat, weinig wol.

De vraag is niet of Assad zich nog de moeite getroost een afgevaardigde van de Syrische regering naar de Genève-besprekingen te sturen, maar wel of er daar überhaupt iets concreet kan geregeld worden.
Unisono klinkt het uit de monden der “vrienden”: terug naar de onderhandelingstafel in Genève. Alsof zij daar nog een extra drukkingsmiddel gaan vinden om Assad te dwingen de poten onder zijn eigen stoel door te zagen.

De Amerikaanse “vriend”, m.n. David Satterfield, vindt samen met ” collega-vrienden” dat er “pas van een internationale deelname bij de heropbouw van Syrië kan sprake zijn àls er voorafgaand een een politiek proces op gang komt”. En hij staaft: “Het regime en diens ondersteuners kunnen niet de zege uitroepen aan de hand van kaarten en kleuren der posities op het terrein. Zonder een politiek proces zal de internationale gemeenschap niets bijdragen, niets bijdragen tot een legitimering, erkenning of wederopbouw van Syrië… De internationale deelname is onontbeerlijk. Het regime heeft die nodig. Rusland heeft die nodig. Alle betrokkenen moeten het advies voor een geloofwaardig proces inzien, de weg naar de toekomst.”

Je moet maar durven! “Geloofwaardig“!  Eerst steken ze de lont in het kruitvat, schieten heel de boel aan diggelen en als – buiten verwachting – hun doel op die manier niet bereikt wordt -, dan moet Assad “mea culpa” op zijn borst kloppen, zijn redders buiten zwieren, zijn valies pakken, van de Bühne stappen… waarop dan de “vrienden” vrolijk hun intocht als “bevrijders” kunnen inzetten. Wat er nog aan mankeert, is dat hij zich vrijwillig met een witte vlag overgeeft en braafjes zijn proces in Den Haag afwacht.
Verder werd er door de “vrienden” nog wat gedreigd, met sancties, hindernissen bij  diplomatie en internationale contacten enz.

Satterfield blijft echter verzekeren dat “men” uiteindelijk een intact, ongedeeld (… wat dan met de “bevriende” Koerden?), onafhankelijk Syrië wil, dat niet aan het handje loopt van een buitenlandse staat. Geef toe, die man is niet gespeend van een speciale zin voor humor. Al wordt hij wel even ernstig als hij stelt dat Iran voor eeuwig en altijd buiten spel moeten gehouden worden. Hoe hij dit denkt te verwezenlijken heeft hij voorlopig niet toegelicht.

En wat vindt de Syrische overheid?

De Syrische afgevaardigde in de algemene vergadering van de VN wond er geen doekjes rond:

President Assad ging hem vooraf bij een vergadering van het diplomatisch korps in augustus van dit jaar.  Een toespraak die weinig of geen aandacht kreeg bij de poco media, maar die aan de basis ligt van de reacties der “vrienden”:

Hij stelt dat het westen niet van mening veranderd is, maar wel enigszins anders communiceert omdat de militaire toestand op het terrein gewijzigd is.  Hij bevestigt in grote lijnen wat bovenaan geschreven, geeft in telegramstijl het ontstaan en verloop van de situatie in Syrië weer: van onopvallende steun aan het zgn.’ verzet van het volk’, de geprezen Arabische Lente,  – met max. 200.000 zgz. opstandelingen op een bevolking van 24 miljoen – met wapens en mediabeïnvloeding, naar het onverholen aanmoedigen van bewapende groepen, hen politiek legitimeren door hen de “oppositie” te noemen,  telkens vergezeld van het adjectief “gematigd”, kwestie van elke vergissing met “terroristen” uit te sluiten.

De media en de publieke opinie tuinden erin.  Ook toen het “humanitaire” luik open getrokken werd.  De berichtgeving over “gematigde” en “regime” acties op het terrein werd zonder enige schaamte naar eigen goeddunken ingevuld en op-zijn-Vrancx gepubliceerd.

Assad herhaalt: Turkije is niet te vertrouwen.  Turkije steunde en steunt de terroristen.  Kwam pas naar Astana toen bleek dat de terroristen overal in het defensief gedrongen werden.  Astana moet dienen om de Turkse betrokkenheid te verdoezelen en terroristen te beschermen.  Bovendien wil Erdogan op deze wijze bewerkstelligen dat de Turkse militaire aanwezigheid in Syrië van permanente aard wordt.

Assad prijst het Syrische leger en de geallieerde strijdkrachten.  Hun inzet was het begin van de verzoening die drie jaar geleden begon met o.a. gewapende bendes die berouwvol terugkeerden naar de ware schaapsstal.  Assad prijst vervolgens de burgerbevolking die op post bleef.  En hij prijst en dankt de Syrische vrienden en geallieerde landen.  Noemt met name de Hezbollah, Iran en Rusland.  En zelfs China voor de steunende stem bij de VN.

Vanaf 14′ legt Assad uit hoe hij de toekomst voor Syrië ziet.  Eerst de terroristen uitschakelen, vervolgens zorgen dat de wonden geheeld worden, dat de verzoening kan slagen.  En dan werken aan de internationale contacten.  Assad stelt dat het westen zijn mening bijgesteld heeft, dat het stilaan de ware toedracht te weten gekomen is.  Het ballonnetje van de westerse leiders en media werd doorprikt.  En hij geeft de diplomaten de opdracht het buitenland op de hoogte te brengen van de waarheid.  Als vierde punt komt de economische toestand aan bod; de internationale beurs en de heropbouw tentoonstelling zijn daar voorbeelden van.  Daar ligt ook een taak voor de diplomatie: economische mogelijkheden onderzoeken en aanmoedigen.

Het vijfde punt zal bij de “vrienden” in het westen tandengeknars veroorzaakt hebben – Macrons, Johnsons, Satterfields reacties liegen er niet om – Syrië moet zich richten tot het oosten: politiek, economisch, cultureel.  “Het oosten ontwikkelt zich.  Het oosten kan ons in alles voorzien wat we nodig hebben.” “Het oosten heeft alle elementen van wetenschap en economie, van beschaving (die in het westen ontbreken), behandelt ons als gelijken met respect, zonder dictaten, zonder hoogmoed of arrogantie.”     “Al deze eigenschappen ontbreken in het westen.  Ze hebben ons nooit iets aangeboden, zelfs in onverdachte tijden.”  En hij geeft als voorbeeld de wetenschappelijke missies die Syrische studenten ontzegd werden, zodat wetenschappelijke studies zich niet konden ontplooien.  En dat het westen ervan uitgaat dat Syrië in zuurstofnood komt als het westen de relatie verbreekt, dat het sluiten van ambassades meteen zou inhouden dat Syrië geïsoleerd is.  Westerse arrogantie.  Er zijn nu aarzelende contacten om westerse ambassades te heropenen in Syrië. Assad stelt dat Syrië geen vragende partij is/was en dat er geen ambassade zal geopend worden van een land dat het terrorisme blijft ondersteunen.  Of desertie, een thema dat ‘vergeten’ wordt, een vijfde colonne, die tegen het eigen land ageert en betaald wordt door het buitenland.

Wat betreft de sancties.  Ook Rusland werd de les gelezen en gestraft met als resultaat dat het westen in eigen voet schoot.  Kortom, het westen toont al twintig jaar zijn domheid, veroorzaakt door arrogantie en gaat van de ene fout naar de andere, van het ene probleem naar het volgende en bedekt deze met leugens.  Het lijkt erop dat het westerse systeem geen échte staatsmannen meer kan voortbrengen.  De westerse maatschappij is zonder twijfel rijk en vooruitstrevend in alle aspecten – dat willen we ook niet ontkennen – maar hun politieke systeem staat slechts de politieke, economische, financiële… elites toe aan het controlepaneel te zitten.

Stand van zaken wat betreft Syrië: de lotsbestemming en toekomst van Syrië hangen voor de volle 100% af van de Syriërs.  Wat onze vrienden ook beamen.  Goede raad is welkom, maar de Syriërs beslissen.  De territoriale eenheid staat buiten enige twijfel.  Evenals de Syrische nationaliteit: in essentie Arabisch met iedereen verenigd in alle geledingen van de maatschappij.  Syrië zal niet toestaan dat vijanden, tegenstanders of terroristen via de politieke weg hun doelstellingen zullen realiseren wat hen niet gelukt is door het terrorisme.

Tot slot: de oorlog zal de principes betreffende Palestina en Israël niet veranderen.  Israël blijft de vijand die het grondgebied bezet houdt en we zullen eerlijk verzet in de regio steunen.

Assad sluit af met “We vechten op vele fronten om de terroristen te verslaan en vrede en veiligheid in Syrië te herstellen. We moeten werken aan Syrië’s toekomst, op stevige fundamenten, een vrij, sterk, onafhankelijk Syrië, waar terrorisme, extremisme, verraders en vreemde onderkruipers geen plaats hebben.  Trouw aan de waarden, tradities en belangen van Syrië en de Syriërs.”

FT

Nvdr: Video Assad: Vrije, ingekorte NL-vertaling van onze redactie.  Via de icoontjes onderaan kan U een correcte ondertiteling in het Engels inschakelen en een geautomatiseerde vertaling naar het Nederlands, die zoals gewoonlijk in perfect koeterwaals geschreven werd.