Wurlitzerdromen

Slim Whitman… Slim wie?  Pas als jullie dit liedje horen gaat er een belletje rinkelen.  “Rose Marie”-  oorspronkelijk het titellied van de gelijknamige musical.  De vertolking van Slim Whitman is country puur, compleet met hoge stem en gitaar, een hit in het begin van de jaren vijftig.

De Amerikaanse countryzanger Slim Whitman werd geboren in Oak Park, Tampa, Florida, op 20 januari 1923 en overleed op 19 juni 2013 op de gezegende leeftijd van 90 jaar.

De zanger maakte onder meer naam doordat hij in verschillende liedjes stukjes jodelde. In 1948 bracht Whitman zijn eerste single uit. Zijn grootste hits scoorde hij in de jaren vijftig. Een van zijn bekendste hits is Rose Marie.

Met dit nummer stond hij in 1955 maar liefst elf weken op nummer één in de Britse hitparade. Een record dat pas in 1991 werd verbroken door Adams. In de jaren negentig was de muzikant te horen in de sciencefiction-film Mars Attacks!. Een paar buitenaardse wezens horen Slim Whitman dan jodelen. Ze vinden dit zo’n afschuwelijk geluid dat hun hoofden exploderen.  Het gevoel dat ik ondervind bij nogal wat hedendaagse ‘muziek’.

Bobbejaan Schoepen maakte er Rosse Marie van.

Hou het hoofd koel en geniet van het weekeinde!

Liefs van jullie Lolita

 

5 gedachten over “Wurlitzerdromen

  1. Die clip met ontploffende alienkoppen is NIET “Rose Marie” maar wèl “Indian love call” gezongen door Eddy Nelson & Jeannet Macdonald.
    Eén van de liedjes uit… inderdaad de film Rose Marie
    De “françoistjes” spraken van “Chant Indien”… si vous répondez à l’appelle de mon coeur… etcetera 🙂
    Gelukkig duurde de clip van Slim Whitman “maar” een goede twee minuten want… mijn hart begon al te smelten…
    Hartelijke dank, Lolita, voor het publiceren: Buiten heerlijke klassiek bestaat er natuurlijk eveneens “evergreens”-oorwurmen. Waauw.

    • Laten we het verhaal dan maar ineens vervolledigen. De film Rose Marie met Jeannetje en Eddy (1936) was gebaseerd op de musical Rose Marie (1924). inderdaad zong Jeannet daarin het lied Indian Love Call.
      Slim Whitman pikte zowel het lied Rose Marie als Indian Love Call op en had met beide nummers een immens succes. Nadien kwam dan in 1996 de humoristische griezelfilm, Mars Attacks, over marsmannetjes, die pas verslagen worden – hun hoofden ontploffen – als ze geconfronteerd werden met het jodelen van Slim W in het lied Indian Love Call. https://nl.wikipedia.org/wiki/Mars_Attacks!
      De versie van Mario Lanza’s Rose Marie kan je misschien ook bekoren : https://youtu.be/3ytG3wB9c7I

  2. Deze opname bevestigt nog eens dat een goed lied een goede stem en een goede begeleiding nodig heeft. De hedendaagse muziek heeft nood aan geschoolde stemmen en niet aan een gebrabbel en oorverdovende kreten en geluid.

  3. Zoals te lezen, geachte Redacteur, bent U ook tamalijk “beslagen” in de historie van … de schlagers van toén… en dàt doet deugd aan m’n oud hart 🙂
    Slim Whitman was (in zijn tijd) de “chou-chou” van de radioluisteraars die wél vaak liedjes overnam van àndere zangers, zo was zijn “Riders in the sky” oorspronkelijk van Burl Ivens (voor de éérste keer gehoord in de vacantie tussen 6e-lagere ->1e middelbare; oei, véél decennia geleden)
    Nog een deel liedjes van Slim waarvan het NIET zeker dat hij de éérste was: “China doll” “The last Farewell” ” Una paloma blanca” (waarvan een Nederlandse versie bestaat “O mijn blauwe geschelpte”); “Cool water” en “Blue Bayou”
    Ach, weemoed is één van de nadelen van het “oud-zijn”. :-)/:-(

    • Mijn kozijn had een programma op radio Oost-Vlaanderen, het Vrije Westen, gepresenteerd door Nand Baert. Zal eens proberen of ik beeldmateriaal van hem kan vinden en op Golfbrekers plaatsen. Mijn grootouders en ouders hadden een café op ‘t Eilandje met dokwerkers, schippers en zeemannen als klanten. Ontelbare anekdotes, die ik met niemand nog kan delen. We hadden een prachtige jukebox – een Wurlitzer vanzelfsprekend – die zowel 45 als 33 toeren kon spelen. 5 platen voor 5 frank. Altijd spijt van gehad dat we die jukebox niet gehouden hebben. Een juweeltje. En zelf heb ik jarenlang plaatjes opgenomen op een bandopnemer voor een supermarkt. Ach… weemoed. Herinneringen is alles wat er over blijft.

Reacties zijn gesloten.