Mustafa.  Tunesiër.  Asielaanvraag geweigerd omdat hij niet politiek vervolgd wordt.  Op zijn c.v.: drugsverslaafd, -dealer, dakloos…bijgevolg moet hij verplicht terugkeren naar zijn thuis-land.  Wat niet wil zeggen dat dit ook gebeurt.  Vrijwillig zal hij er niet in toestemmen.  De overheid moet hem dus uitwijzen.  Eigenlijk had de Bundesrepublik hem gewoon kunnen weigeren omdat het bewezen werd – gevangenisstraf – dat hij tevoren al in een ‘veilig’ Schengenland gewoond had, in Frankrijk en in Nederland.

Mustafa heeft echter enkele kaarten in zijn mouw. “Het is gemakkelijk.”, zegt hij, “heel gemakkelijk. Ik verzin een andere naam, laat mijn papieren verdwijnen, ik kan ‘zelfs’ liegen, kan bv. zeggen dat ik ‘slechts’ 17 jaar jong ben.  Gewoon liegen: niemand kan dat nagaan.  En als de overheid erachter komt, word ik toch niet bestraft.”

Hij voorziet in zijn onderhoud door drugs te verkopen. Zelfs als de politie hem daarbij betrapt, bestaat er niet direct een gevaar dat hij gedeporteerd wordt want de politie is niet daarvoor bevoegd.

Momenteel zouden er 220.000 buitenlanders in Merkelland verblijven die – eigenlijk – het land moeten verlaten.  Eigenlijk.  Want: zonder paspoort,  verwelkomend thuisland of met een inventieve ziekte ligt dat moeilijk.

Komt erop neer dan 3/4 van de niet aanvaarde landverhuizers in Merkelland ‘geduld’ worden.  Zo zijn er die al meer dan 30 jaar geduld worden.  Geduld.  Maar er wordt niets aan gedaan.  Pas als er iets ergs gebeurt, wordt de goegemeente en de politiek even wakker.  Bekijk onderstaande video met voorbeelden en hallucinante cijfers van beroepsprocedures. Twee derde der geweigerde asielaanvragen worden in beroep opnieuw voor de rechtbank behandeld.

Arm Duitsland.  Arm Europa.  En wij hebben het wel degelijk ‘gewusst’.

Anteil der abgelehnten bzw. eingestellten Asylanträge* an allen Entscheidungen über Asylanträge in Deutschland von 2005 bis 2017