Op 4 maart trekt Italië naar de stembus.  Volgens opiniepeilingen zouden “populistische partijen” flink vooruitgang boeken en zelfs een coalitie kunnen vormen.   Goed voor toe-nemende bezorgdheid in de EU-cenakels.

Het Italiaanse kiessysteem lijkt op het onze, met een direct verkozen parlement en senaat.  Het parlement, waaruit de regeringscoalitie gevormd wordt, heeft 630 zitjes.  Voor een regering is minstens de helft nodig.    De centrum-linkse uittredende regering heeft als premier Paolo Gentiloni, die de teruggetreden Matteo Renzi in dec. ’16 opvolgde. Matteo Renzi wil opnieuw op de regeringstroon gaan zitten en zijn opvolger-vervanger, Gentiloni, zou naar verluidt niet meer kandideren.  Deze laatste was een grote EU-fan, die samen met Merkel en Macron “de EU wil sterker maken”.   Een wit voetje bij de EU is sowieso meer dan nodig om van hun ‘vluchtelingen’ af te geraken en een of andere bank-in-de-problemen te redden.

Als het van de Forza Italia afhangt, met de herrezen Silvio Berlusconi, komt daar niets van in huis.  Die strijkt niet echt tegen de EU-haren in, maar hij pleit wel voor een betere verstandhouding met Rusland.

De Movimento Cinque Stelle (kort: M5S) heeft een amalgaam van politici in haar rangen.  Ze ontstond als protest tegen corruptie en eist meer directe democratie.

In Italië maken de politieke partijen al voor de verkiezingen bekend wie hun bevoorrechte regeringspartner is.   Mogelijke coalities:

• de Democratische Partij (DP) met Renzi als premier en verschillende kleine partijen
• de Forza Italia, Lega Nord en Fratelli d’Italia
• de Movimento Cinque Stelle (M5S).

Voorlopig is alles mogelijk.  M5S zou de meeste stemmen kunnen krijgen, maar vermits deze elke samenwerking met andere partijen weigert, is de kans aan het roer van Italië te zitten quasi onbestaande.  De kieswetgeving werd hervormd, opdat de grootste partij geen bonusvertegenwoordiging meer kan krijgen.  De DP heeft met haar midden-linkse coalitie veel van haar pluimen verloren.  Nadat Renzi meer naar het rechts-midden evolueerde en ondernemingen probeerde te steunen, verlieten aanhangers de partij en stichtten hun eigen linkse partij Liberi e Uguali (vrij en gelijk).  Samen zouden ze een meerderheid kunnen vormen, ware het niet dat de Liberi e Uguali zich te ver naar links bewogen heeft.  Men vergelijke met de Vlaamse en Duitse situatie: zowel de belgische als de Duitse sossen kregen behoorlijke concurrentie op hun linkse flank met resp. Groen, Ecolo, PVDA en Lafontaine’s WASG, die later tot Die Linke vervelde.

Berlusconi’s ambities reiken ver.  Hij heeft nog enkele appeltjes te schillen en wil zelfs opnieuw met het “xenofobe, racistische, separatistische” Lega Nord in zee gaan om het premierschap te kunnen opeisen.  Het Lega Nord, lid van de ENF-fractie in het EU-parlement – heeft wind in de zeilen.  Of de partij lessen geleerd heeft uit vorige coalities met Berlusconi of ze de spons kan vegen over Berlusconi’s verbroken beloftes?   Het is dat of voort ploeteren onder een weinig uitdagend – lees behoudend – bewind.

Lees ook: Italië wordt het politieke zorgenkind van 2018

Financiële kenners gokken echter op een Italiaanse GroKo zonder veel ‘veranderingen’ met Berlusconi en Renzi als kandidaat-premier(s) en een gerustgestelde EU:

Krabbenmand:

In werkelijkheid zal Poetin weer aan de electorale touwtjes trekken…