2012: uitreiking Erepenning Marnixring Provinciehuis Antwerpen

Gisteren, 24 juli, overleed journalist-publicist Mark Grammens in Liedekerke. Buiten enkele uitzonderingen genoot de overledene een algemene bekendheid in de hedendaagse Vlaamse Beweging. We beschouwen hem als een van de weinige Vlaamse non-conformisten. Wie woonde geen van zijn talrijke lezingen en conferenties bij? Wie was er geen lezer van zijn veertiendaags opinieblad Journaal dat gedurende 25 jaar (1988-2013) verscheen, en voordien van zijn columns in ’t Pallieterke en Trends? Gedurende ruim veertig jaar behoorde de gedreven en dwarse Mark Grammens tot de opiniemakers in Vlaanderen naar wie geluisterd werd. Hij kan dan ook bogen op een rijk gevulde loopbaan als journalist. Tot het schrijven van zijn memoires is het echter niet meer gekomen.

Lees hier het uitgebreid bericht over Mark Grammens levensloop.  Zodra we weten wanneer en waar zijn begrafenis zal plaatsvinden, maken we dit bekend.

Een klein jaar geleden besteedde Johan Sanctorum in zijn blog er dit artikel aan.  Verplichte literatuur.  Vooral het aangehecht vraaggesprek met Mark Grammens in Knack.

De ongemakkelijke waarheden van Mark Grammens
Op de webstek van Knack verscheen recent een interview met Mark Grammens, notoir flamingant en linksrepublikein, dwarsligger en gewezen uitgever van het éénmansblad ‘Joernaal’.
Grammens is een oud man, potdoof (dit soort interviews gaat via papiertjes), en niet vrij van enig revanchisme tegen de “Belgische staatsterreur”: zijn vader zat zes jaar in de bak wegens collaboratie en het gezin ondervond de onwelriekende gevolgen van …de na-oorlogse repressie. Het internet is aan hem niet besteed, daarom weet hij niet dat ik zijn ongemakkelijke stellingen grotendeels onderschrijf en o.m. via Doorbraak al een paar jaar verdedig. Niet tot eenieders genoegen overigens.

Een vernietigende analyse voor de N-VA en speciaal de Vlaamse halfgod Bart De Wever is de kern van zijn vertoog. Diens partij is in sneltempo geëvolueerd van formatie met een Vlaams-republikeinse missie, zogezegd de betere, ‘democratische’ uitgave van het VB, naar een Belgicistische machtspartij, vergeven van windhanen en opportunisten, genre Siegfried Bracke en Peter De Roover (“een man zonder politiek talent”), ex-voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, nu de eerste lakei-in-rang van De Wever.

Lees hier heel het artikel met aangehecht vraaggesprek.

Enkele opvallende citaten over de N-VA:

“De mensen wórden bang gemaakt. De N-VA doet er alles aan om van veiligheid het volgende verkiezingsthema te maken. Ze hoopt dat de Vlamingen daardoor zullen vergeten hoe de partij haar Vlaamse standpunten heeft begraven en haar daar niet meer op zal afrekenen. Ik ben daar heel bezorgd over. Die partij haalt momenteel alles uit de kast om toch maar aan de macht te kunnen blijven. Ze zet mensen en groepen tegen elkaar op en creëert een klimaat van angst. De partij gedraagt zich als een roofdier dat in het nauw gedreven wordt. Bijna elke dag komt de N-VA met een voorstel waarmee ze de ene of de andere groep het zwijgen wil opleggen. En de echte verkiezingsstrijd moet nog beginnen…

De diepere reden ken ik niet, maar wat ik zie is dat de N-VA een grotere gedaanteverwisseling heeft ondergaan dan om het even wat ik in mijn 60-jarige beroepsleven heb meegemaakt. Sinds de Tweede Wereldoorlog is het niet meer voorgekomen dat een partij zo compleet haar principes verloochent. De N-VA is niet meer de partij van vóór de verkiezingen van 2014, maar een geheel andere partij…

Ik kan alleen maar vaststellen dat hier een Vlaams-nationalistische partij, die als belangrijkste bestaansreden de Vlaamse zelfstandigheid heeft, precies het tegendeel doet van wat ze haar kiezers beloofde. Sinds de verkiezingen doet de N-VA niets anders dan België zo sterk mogelijk maken. Op elk gebied. Zowel de N-VA-ministers als de partij in haar geheel sloven zich daarvoor uit. En België wordt ook sterker met de dag, dat voel je aan alles. Ik begrijp niet dat de Vlamingen dat zo gemakkelijk aanvaarden. Ik zou een opstand verwachten…

Frans Crols vroeg zich in “De misdaad van Mark Grammens” af:

“Wat zich noemt de Grote Pers van Vlaanderen keert Mark Grammens de rug toe. Welke misdaad pleegde hij om het schervengerecht van het politiek correcte denken te moeten ondergaan?”