Verrijking, wordt dit genoemd.  De Prachtlanders krijgen in Brandenburg een cursus “Wonen in de westerse beschaving”, een soort woonrijbewijs voor keuken-, bad- en wc-gebruik.  Voor omgaan met nutsvoorzieningen, voor samenlevingsnormen, voor hygiëne…  Het is niet evident hen duidelijk te maken dat het verbruik van water, elektriciteit, gas, verwarming… niet gratis is, ook al, en vooral, omdat de rekeningen betaald worden door de sociale kassen, door de hardwerkende bio Duitser.

De achterliggende reden van de cursus: hen zo snel mogelijk ‘geschikt’ maken om niet meer in een opvangplaats te resideren, maar in een eigen (gehuurde) woning te verblijven.  Wat niet eenvoudig is, vermits Duitse eigenaars niet staan te springen om aan  vak-krachten een woning te verhuren en er bovendien een tekort is aan sociale woningen voor een bescheiden prijs.

Eigen volk laatst…

De Keulse burgemeester, Henriette Reker, ziet geen enkel probleem.  Haar stad is ‘nieuwsgierig naar vreemdelingen’, staat open voor de wereld en heet de vluchtelingen welkom.  Ze bouwen daar in Keulen woningen, onderdak – verrassing: ‘niet alleen voor vluchtelingen’, ze zorgen voor crèches en scholen, taalcursussen, integratie-rode lopers… kortom, wie naar Keulen wil verkassen kan ‘sofort‘ in alle mogelijke geledingen van de maatschappij opgenomen worden.

Over de armlengte afstand heeft ze niets meer gezegd.