We mogen verontwaardigd zijn. Over bommen eender waar in de wereld. Ook in de Prachtlanden. Moslim levens zijn minstens even veel waard als die van christenen. Tenslotte zitten we volop in het bekeringsproces. Daarom moeten we hen bij ons welkom heten. Hen verwennen. In slaap wiegen. En dan… boem… goesting of geen goesting: bekeren tot het christendom.
We herdopen al die Mohammeds – wat een uitdaging – in Johannes, Mattheus, Andreas, Bartholomeus, Petrus.. – Judas vergeten we liever – .kortom, we krijgen een nieuw leger apostelen. Gelukkig hebben zowel de paus als de zgn. christen-democraten en Lieven Boeve dat al ingezien en handelen overeenkomstig.
Dàt is de inzet van de vluchtelingenkwestie, van de moslim immigratie naar onze contreien. En dat er daarbij links en rechts enkele martelaren moeten vallen… Men kan geen omelet maken zonder eieren te breken.
Maar wraak, dierbare gelovigen, wraak is uitgesloten. Christus zei het al – en ik herhaal, samen met de paus – ‘Heb uw vijanden lief! Geef hen genade!”
Zucht. Kunnen we dan terreurniveau 3 of enig ander niveau afschaffen? Wie is er hier nu verward?
Tegen de stelling: “Heb uw vijanden lief! Geef hen genade!” zijn veel argumenten aan te voeren. De essentie van deze tegenargumenten is samen te vatten in twee woorden: “Goe zot”.
ge zou voor minder v’r den trein sprigen !!!
We kunnen misschien één en ander in zijn juiste context plaatsen.
Heb God lief. Heb je naaste lief. Heb je vijand lief. Het zijn inderdaad de woorden van Christus.
In Zijn tijd werden in Judea door de Israëlieten naasten in enge zin opgevat. Teksten van de Qumran beperken de naasten tot de aanhangers van de eigen groeperingen en spreken van haat tegenover de buitenstaanders. Samaritanen en Galileiërs (vanuit Galilei kan niets goeds komen). Dat zijn de naasten en de vijanden die Christus bedoelde. Hij sprak niet over mensen ergens ver weg. Zijn naasten zijn mensen die nabij zijn en dat zijn allereerst je familieleden, je makkers, volksgenoten en geloofsgenoten.
Hij overstijgt met zijn woorden persoonlijke- en groepsvetes, daarenboven uitsluiting uit de gemeenschap zoals frequent gebeurde.
Het ging hier niet om sympathie of sentimentaliteit, Hij verlangde hulp in noodgevallen. En dat de schender van de wet -de vijand- niet ter dood zou worden gebracht of uitgesloten omdat hij de voedsel geboden niet volgde of de sabbath niet hield.
“Moslim levens zijn minstens even veel waard als die van christenen.” Spreek voor uzelf. Niet wat mij betreft.