Erdogans natte droom: annexatie stuk Syrië

Gerelateerde afbeeldingWil Turkije Afrin bezetten?

Tienduizenden inwoners van het kanton Afrin in Noord-Syrië gingen verleden woensdag op straat. Ze protesteerden tegen de artillerie-aanvallen van Turkije en de FSA (het zgn. Vrije Syrische Leger) in Afrin en de Sheba regio. Turkije wil met de opgevoerde aanvallen een corridor verhinderen die alle kantons van Noord-Syrië verbindt. Daarbij rekent Erdogan op steun uit Moskou.

Waar blijft ‘s werelds verontwaardiging?  De VN?  Mensenrechtenorganisaties? De media?

Een FSA-leider verklaarde doodleuk dat ze als doel hebben de YPG van de Turkse grens   te verdrijven. Om te beginnen willen ze de controle over de stad Tel Rifaat (ook Tall Rifaat gespeld) en de militaire vliegbasis overnemen. Nadien moet Afrin belegerd (… en geannexeerd) worden.

Al-Monitor (Ankara’s offer to Moscow: Give us Afrin for Idlib) berichtte over een aanval van het Turkse leger en het FSA op de YPG-stellingen ten zuidwesten van Azaz en noordelijk van Tel Rifaat verleden week. YPG beantwoordde het vuur. Ten oosten van Tel Rifaat zouden ook aanvallen van de FSA gemeld worden en in de Sheba regio staken Turkse troepen de korenvelden der boeren in brand (Turkey-backed gangs set crops on fire in Shehba).

De Syrische partij Syriac Union Party, verbonden met YPG, veroordeelde de Turkse inmenging. Turkije ondersteunt de terreur en staat een politieke oplossing in Syrië in de weg. De aanvallen op Koerdische dorpen in de Sheba regio en in Afrin dienen uitsluitend Turkse belangen en verzwakken de strijd tegen IS, luidt het. De partij eist dat de inter-nationale gemeenschap Turkije tot de orde roept en de SDF ondersteunt.

De Amerikanen zitten er duidelijk verveeld mee:

Nadat Erdogans pogingen om de Amerikaanse samenwerking met de SDF in Raqqa tegen te houden mislukten, zet de Turkse Verheven Leider nu volop zijn kaarten in op Moskou. Het ziet er inderdaad naar uit dat Moskou Turkije in de Idlib regio, ten ZW van Aleppo, nodig heeft. In Idlib struikelen verscheidene concurrerende salafistische en djihadistische bendes over elkaar, zoals bv. Hayat Tahrir al-Sham (een al-Qaida-filiaal, kerngroep is al Nusra), Jabhat Fatah al-Sham (ook onder de leiding van al-Nusra), Ahrar al-Sham en verschillende soennitische bewapende terroristische bendes.

Turkije heeft tijdens haar laatste actie “Schild van de Eufraat” geprobeerd deze terroristen in de niet minder terroristische FSA te doen integreren. Rusland en de Syrische regering willen Idlib, het bolwerk van de bewapende milities der zgn. Syrische oppositie, onder hun controle brengen, want het ligt cruciaal tussen Assads regio rond Latakia, waar zich ook de Russische hoofdbasis bevindt, en het bevrijde Aleppo.

Verschillende bronnen berichten over een nakend Russische en Syrisch offensief op Idlib. Opnieuw zou men de ‘rebellen’ en hun gezinnen een veilige aftocht aanbieden naar de door Turkije gecontroleerde driehoek tussen Jarablus, Al-Bab und Al-Rai. En hierbij zou Turkije een bemiddelende rol kunnen spelen tussen de diverse terroristische groepen, meent Moskou.
Het probleem blijft echter: waarheen met de bevolking van Idlib, met de tienduizenden burgers?

Al-Monitor vermoedt dat het tot op heden gecontroleerde gebied hiervoor niet groot genoeg is en dat daarom hun ‘veilig’ gebied moet uitgebreid worden. Moskou zou eventueel met de koehandel akkoord gaan als Turkije meewerkt bij de aftocht der terroristische bendes. En het is nog maar de vraag in hoever de concurrerende lieverdjes, zoals Ahrar al-Sham en Jabhat Al-Nusra, bereid zullen zijn in dit scenario mee te stappen. Vooral Jabhat Al-Nusra is Turkije niet goed gezind en wijst alle verdere Turkse ‘tussenkomst’ in Syrië af.
De al-Qaida-djihadisten in Idlib zijn hun ervaringen in Aleppo niet vergeten en weten wat er kan gebeuren als ze Turkije vertrouwen. Het avontuur kan evengoed in een catastrofe voor Turkije eindigen.

Op 10 juli begint de volgende Astana-top. Het zal daar o.m. gaan om de mogelijke inzet, een vredesmissie,  van centraal-Aziatische troepen uit Kirgistan en Kazachstan gaan; niet vanzelfsprekend want vele islamisten uit Centraal-Azië, zoals bv. de Oeigoeren bij Idlib, hebben zich in Noord-Syrië bij terroristische bendes aangesloten.

Het is dan nog maar de vraag hoe Turkije de bezetting van Afrin en de Sheba regio in overeenstemming kan brengen met de Syrische territoriale integriteit. Men herinnere zich het huidige Hatay. De provincie Hatay hoorde tot het begin van de 20ste eeuw tot het Ottomaanse Rijk als “Sancak van Alexandrette”. Na diens val werd Sancak in 1918 door Frankrijk bezet en in het raam van een volkerenbondmandaat als een gedeelte van Syrië door Frankrijk beheerd. In 1923 kreeg Sancak autonomie.

Het was de bedoeling dat Armeense vluchtelingen, de overlevenden van de genocide, samen met Alawitische Arabieren, die de meerderheid van de bevolking uitmaakten, een nieuw vaderland kregen. In 1936 liep het Franse volkerenbondmandaat over Syrië af. Turkije eiste Sancak op. Om Turkije ervan te weerhouden zich aan de Duitse zijde te scharen in WOII, sloot Frankrijk in juni 1939 een verdrag met Turkije waardoor dit gebied als nieuwe Turkse provincie toebedeeld werd.

… Armeniërs worden door Turken verjaagd, vermoord, vinden een nieuwe heimat in Hatay en dan wordt met een pennenstreek beslist dat zij opnieuw onder de heerschappij van de moordenaars terechtkomen… als een kudde schapen dat van de weide naar het bos met de wolven gedreven wordt…

Er volgden dan “demografische ingrepen” om de meerderheidsverhoudingen der bevolking in de regio aan te passen. De provincie Hatay is vandaag nog steeds één der meest multiculturele provincies van Turkije. Een meerderheid spreekt er – vanzelfsprekend –  Turks, naast vele Arabische Alawieten en Syrisch-orthodoxe en RK christenen. Bovendien is er nog een Joodse gemeenschap en het Armeense dorp Vakifli. Om het verhaal compleet te maken: in het noorden van Hatay wonen naast Turkse soennieten ook Ezidische Koerden.
Officieel eist Syrië het gebied van de provincie Hatay nog steeds terug. Op Syrische landkaarten is Hatay nog steeds Syrisch territorium.

Een bezetting en latere aanhechting van de grenzende Syrische regio rond Afrin zou de facto een gebiedsuitbreiding van Turkije betekenen en bovendien als extraatje vruchtbare landbouwgrond leveren. Moeilijk te verteren voor de Syrische regering.

De PYD-voorzitter Salih Muslim zou naar verluidt Turkije al gewaarschuwd hebben: als Turkije Afrin aanvalt, dan zou de YPG met een te verwachten militaire nederlaag zich eerder aan de Assad-regering overgeven dan te buigen voor Erdogan.

Heise.de