Een verslag uit Syrië, zonder poco bril

Geplaatst op door

Goede Vrienden,

Het euthanasieproces dat deze nacht eindigde in Gent tegen 3 artsen wegens de dood van Tine Nys (27 april 2010) heeft blijkbaar een grote weerklank. Er zijn heel wat onfrisse praktijken naar boven gekomen maar de uiteindelijke uitspraak van de jury was driemaal onschuldig, zij het met verschillende inhoud voor elk van de drie. Ik heb er in mijn bericht een ruime beschouwing aan gewijd, vanuit het licht dat in onze tijd niet meer mag schijnen: “In Gods Naam”. Het is tijd dat er een grondig en open debat gevoerd wordt over de zin en de onzin van euthanasie, niet met slogans, emotionele uitroepen en zware discriminatie van gelovigen of katholieken, maar met redelijke argumenten.

Met het tempo van een sneltrein zijn de christelijke en katholieke waarden in ons land over boord gegooid en daarmee zijn de “c” en de “k” eveneens in de benamingen verdwenen. De Christelijke Bond van Gepensioneerden werd OKRA en het Katholiek Vormingswerk voor Landelijke Vrouwen werd FERM, om maar een paar grote voorbeelden te noemen. De CD&V ziet ook niet veel heil meer in het behoud van de eerste letter. Daarentegen heeft de voorzitter van de federale evaluatiecommissie voor euthanasie,  zich “in Gods Naam”  afgevraagd waarom het tot een proces gekomen is. Hij is geheel doordrongen van de geest van de vrijmetselarij en mocht zijn groot ongenoegen ruimschoots voor de VRT ventileren.  Hij kent de inhoud van de woorden die hij spreekt niet (meer) en aanvaardt die ook niet. Ik wil voorstellen dat de beweging die bezig is onder gelovigen, ook door de vrijzinnigen zou gevolgd worden en dat zij openlijk zouden uitkomen waarvoor ze werkelijk staan en geen vrome dekmantel gebruiken om hun hieraan volkomen tegengestelde onwaarden te promoten. Geachte Heer voorzitter van de evaluatiecommissie, wil niet meer spreken “in Gods Naam”, ook niet in naam van de eerbaarheid van het medisch beroep en zeker niet in naam van de waardigheid van het menselijk leven. Wees eerlijk en zeg: “in naam van de  vrijmetselarij”.

P. Daniel

” Vrijmetselarij is geen geheime genootschap, maar een genootschap met geheimen. “

Vrijdag  31 januari 2020

Flitsen

Syrische familiegeest – Zondagnamiddag komt Yakub fier thuis uit de school met een goed rapport. Voor een deel van de vakken kreeg hij uitstekend en voor de anderen zeer goed. En de commentaar van de leerkracht was in verhouding. Voilà, dat is nu de extreme geweldenaar van 3 jaar geleden die omwille van zijn jaren straatleven niet kon lezen of schrijven (er is nog meer dan genoeg krachtpatserij van overgebleven!) En zo zijn er hier misschien nog duizenden kinderen over heel Syrië verspreid.

Er scheen die zondag een heerlijke zon bij stevig vriesweer. Een gelegenheid om nogmaals met de fraters een wandeling naar het Anti Libanongebergte te maken. In de sneeuw viel het mee. Waar de zon de sneeuw had doen smelten zakten we in de bruine modder weg. Het nodige was voorzien om een vuurtje te maken en thee te drinken. Dan trokken we weer terug om langs de grote weg op min of meer propere wijze thuis te geraken. We waren juist op de weg toen er een motor aankwam. De man stopte. Hij had zijn hoofd helemaal in een warme tulband gewikkeld en maakte zijn mond vrij om te spreken. Uit zijn  zak haalde hij  twee bruine bolletjes en gaf me er eentje. Hij legde uit dat het een soort eetbare paddenstoelen is en als er gedurende een drietal weken nog regen of sneeuwt valt, zo zei hij, zul je hiervan een overvloed kunnen  oogsten. Hij stapte met ons enkele passen van de weg, wees een plek aan met groene stipjes en met een stokje in de grond haalde hij er eentje naar boven om te tonen dat het allemaal paddenstoelen worden. Hij had er zelf plezier in en wij keken vol bewondering toe. Met een glimlach sprong hij weer op zijn motor. Hij wenste ons de vrede en wij wensten hem Gods zegen.  We hadden maar enkele passen gezet of een bestelwagen stopte en de chauffeur bood aan om ons mee te nemen naar Qâra. Neen, wij moesten maar tot aan het klooster geraken. Hij was toch blij dat wij op zijn  lege wagen sprongen en meereden tot aan de poort van het klooster. Ziedaar moslims die we nooit eerder ontmoet hebben en die ons beschouwen als leden van de Syrische familie. Zo was het voor de oorlog overal.

“In Gods Naam”

Voor een grondig debat over zin en onzin van euthanasie

Het  euthanasieproces van eind januari 2020 tegen drie artsen in Gent wegens de dood van Tine Nys (27 april 2010), kreeg ruime aandacht. Het eindigde met een drievoudige vrijspraak, zij het ook met geheel verschillende nuances voor elk van de drie. Bovendien is gebleken dat er met deze wet  niet alleen bijzonder onfrisse praktijken kunnen gebeuren maar ook gebeurd zijn. Onze samenleving moet de moed hebben deze onder ogen te zien en niet even in het voorbijgaan, maar grondig. Na de zesde dag mocht de voorzitter van de federale evaluatiecommissie voor euthanasie voor de VRT uitdrukkelijk zijn groot ongenoegen ventileren. Hij vroeg zich af waarom het “in Gods Naam” tot dit proces gekomen is. Hiermee blijkt hij echter de betekenis van deze woorden zelf niet meer te begrijpen en zeker niet te aanvaarden.

Een oeroude onuitroeibare wijsheid – Nagenoeg alle mensen en alle volken van alle tijden hebben diep in hun bewustzijn het besef bewaard dat de mens zichzelf niet gemaakt heeft, maar dat hij op een of andere wijze een gave Gods is en dat daarom zijn leven heilig en onaantastbaar is. In ieder geval wist men dat het menselijk leven oneindig waardevoller is dan materieel bezit zoals een auto of een huis, wat men helemaal naar eigen verlangen kan behandelen en inrichten. In naam van de Griekse arts Hippocrates, uit de vijfde eeuw vóór onze tijdrekening,  “de vader van de westerse geneeskunde”, werd deze menselijke wijsheid aldus uitgedrukt in de beroemde “eed van Hippocrates”: “Ik zal niemand een dodelijk geneesmiddel toedienen, ook niet aan iemand die dit van mij vraagt, zelfs een aanwijzing  in die richting zal ik niet verstrekken”. Als heiden beschouwde hij het leven als een geschenk van boven, van de goden, met name van Apollo. Jezus Christus heeft twee millennia geleden deze oer- menselijke wijsheid in het volle licht te stellen. Hij maakte ons bekend wie de ware God en Schepper is van alle mensen en de  Vader vol liefde. Dit oeroude besef van de onaantastbaarheid van het menselijk leven werd alle eeuwen door onverkort bewaard en geëerbiedigd tot heil van de mensen zelf.  In dit kader heeft de mens al zijn mogelijkheden kunnen ontwikkelen, “tot eer van God” en tot geluk van de mensen. De eed van Hippocrates werd ook door de artsen als een erecode nageleefd, tot aan onze  tijd.

De dikke mist van de “Verlichting” – Sinds de eeuw van de “Verlichting” werd de heiligheid van het menselijk leven massaal verworpen. De mens werd steeds meer beschouwd en behandeld als ordinaire materiele bouwstof, die onbeperkt kan en moet gemanipuleerd (“verbeterd”!) worden volgens menselijke mogelijkheden en grillen. Hiermee is  een duisternis ingetreden en een verwerping van de waardigheid van de mens (1). De werkelijkheid van de mens als schepsel Gods  werd vervangen door de illusie dat hij slechts een maaksel is van zichzelf, van zijn eigen wetenschap en techniek. Succesvol werd deze illusie verbonden met de verheerlijking van een “zelfbeschikkingsrecht, dat radicaal tegengesteld is aan de werkelijkheid van het menselijk bestaan. Wie kan dit nu nog blijven volhouden? Niemand heeft ooit ook maar de allerminste zelfbeschikking gehad over het allerbelangrijkste van zijn eigen leven:  plaats, tijd, omstandigheden van zijn  ontstaan of van zijn lichamelijke of geestelijke kwaliteiten. Hierover kan men kwaad of zelfs razend worden, maar het verandert niets aan de werkelijkheid. Integendeel deze verontwaardiging kan de mens nog tot waanzin leiden. Een meer rationele en natuurlijke houding, geheel in de lijn van de diep menselijke wijsheid,  bestaat er in deze werkelijkheid gewoon te aanvaarden: “Ik dank U om het wonder van mijn  leven,  om alle wonderwerken die Gij hebt gemaakt” (psalm 139, 14). Daarmee kan de mens pas zijn  vele mogelijkheden tot volle bloei laten komen tot heil van zichzelf en van de anderen.

De “Verlichting” deed langs de vrijmetselarij haar werk en aan de eed van Hippocrates werd de doodsteek toegebracht. De mens als lichamelijk en geestelijk wezen met de grootheid van een uniek bewustzijn en geweten, werd een ordinair ding, een materieel voorwerp. De basis van het medisch handelen ligt nu in de persoonlijke verlangens, de “consensus” van mensen en de koude technische mogelijkheden van de wetenschap. Geen moraal, geen geweten, geen goed of kwaad, geen God worden meer erkend. Dat deze houding grondig de waardigheid en het geluk van de mens aantast, heeft men niet in het oog. In de huidige discussies over de euthanasie gaat het dan ook vooral over de juiste bepalingen van de Wet, die zonder erkenning van de diepste werkelijkheid, vanuit menselijke grillen kan gemanipuleerd worden. Het enige probleem is nu op tijd het aantal neuzen tellen om te zien of er een meerderheid is en  een consensus om deze menselijke artificiële constructie van wet dan op te leggen. En natuurlijk gaat het hierbij ook over de bescherming van de artsen, opdat ze deze wet zouden uitvoeren. Er wordt evenwel met geen woord gerept over de kern  van de zaak: de echte waardigheid en het eigenlijk geluk van de mens zelf, die gedood wordt.

Hierbij wordt meestal vergeten dat lijden en sterven bij het leven horen en  dus volkomen “menselijk” zijn. Het lijden kan groot zijn  en  het is aan ons om elkaar te helpen het lijden te verzachten of weg te nemen. De dood kunnen we evenwel niet wegnemen. We kunnen een ziekte  overwinnen en de dood uitstellen.  Angst voor de dood kan evenwel niet beschouwd worden als “ondraaglijk lijden” en er is  geen enkele rechtvaardiging om hierbij  een dodelijke spuit te geven. Integendeel, deze mens moet met alle huidige middelen geholpen worden om zijn dood menswaardig te doorleven, in vrede met zijn omgeving, met zichzelf en met zijn diepste overtuiging. De dodelijke spuit zelf is mensonwaardig.  Volgens getuigenissen kan het bovendien gebeuren dat de patiënt het uitschreeuwt van de pijn  bij de fatale spuit, waarbij ook de familie met de herinnering aan een mensonwaardige ervaring achter blijft.

Waardevolle alternatieven voor onze tijd – Laten we oprecht luisteren naar de getuigenissen van moedige en creatieve artsen en verplegers die het wezenlijke nog niet uit het oog verloren hebben. Met de huidige middelen weten zij  stervenden iets veel beters aanbieden dan een dodelijk spuitje (2). Zij bevestigen dat mensen, zelfs al vragen ze in paniek om euthanasie, eigenlijk smeken om niet alleen gelaten te worden in hun lijden, hun angst en strijd. Artsen en verplegers die de moed, het geduld en de vindingrijkheid hebben om zo met de stervende mee te gaan tot het einde toe, krijgen dikwijls een bemoediging in deze zin: “wat ben ik blij dat je op mijn vraag om euthanasie niet zijt ingegaan!” En dan het geval van de arts die vlot euthanasie pleegt en ’s nachts  soms in angst wakker schiet en de mensen, die hij deskundig en “wettig” gedood heeft, voor zich ziet. Is het een teken dat er in hem zoals in de meeste mensen, toch nog iets sluimert van de oeroude wijsheid omtrent de waardigheid en onaantastbaarheid van ieder mensenleven? Ook het feit dat er zulk een ijzige stilte valt nadat een dodelijk spuitje gegeven wordt, terwijl er na een natuurlijke dood een gezonde rouw en pijnverwerking volgt, is een belangrijk teken. En is het feit dat de naam van de arts die het fatale spuitje geeft niet vermeld wordt geen aanduiding dat men zelf niet zo fier is op deze gewild dodelijke handeling?

Euthanasie is niet alleen vanuit de huidige mogelijkheden barbaars ouderwets maar vooral mensonwaardig. De formele vraag van de patiënt zelf en een parlementaire meerderheid kunnen nooit euthanasie rechtvaardigen. Nergens kunnen zij het gezag halen om een “licence to kill” af te leveren. Dat wist Hippocrates al en dat beseffen de meeste mensen diep in hun geweten ook. Een geest van de vrijmetselarij, die de mens losrukt van zijn diepste  werkelijkheid, weegt evenwel zo zwaar op de huidige openbare opinie dat hierover zelfs niet openlijk van gedachten kan gewisseld worden. En er zijn zulke prachtige alternatieven. Vanuit de huidige geneeskunde kan met de vele moderne middelen van pijnbestrijding, palliatieve zorg, palliatieve sedatie en menselijke nabijheid een stervende veel beter en waardiger begeleid worden tot het einde toe. Zo kan men een mens helpen zijn leven zelf te beëindigen zoals men het gekregen heeft. Dat is “eu-thanasie” in de oorspronkelijke zin, iemand een “goede dood” gunnen, op zijn tijd en zijn wijze. Een geneesheer die het dodelijke spuitje geeft, is iemand die vlucht voor zijn  taak en een “doden-heer” wordt. Hij is de naam van een geneesheer niet meer waard. Dit belangrijke moment aan het einde van een mensenleven is te kostbaar opdat een arts er zich met een fataal  spuitje van af zou maken. Een zware astmapatiënt wordt ook niet geholpen door hem te verstikken. Dan is het de arts die zichzelf helpt. Voor de palliatieve zorgen en instellingen kunnen we alleen maar de grootste waardering opbrengen, tenminste wanneer ze dit “veel betere” aanbieden en euthanasie ook werkelijk uitsluiten. Een moordend spuitje hoort in een palliatieve verzorging niet thuis.

Open en ruim debat over zin en onzin van euthanasie – Na de getuigenissen in het euthanasieproces te Gent kwam de openbare aanklager aan bod met verrassend menselijke en zinvolle elementen, o.a. om de huisarts vrij te spreken omdat hij “bedrogen” werd. Tegelijk toonde hij aan welke onfrisse praktijken er achter de schermen plaats vinden, een samenleving en het medisch beroep onwaardig. Er moet een grondige gedachtewisseling gevoerd worden over de zin én de onzin van euthanasie zelf. Open, ruim en redelijk, niet vanuit slogans, emotionele uitlatingen of discriminatie van gelovigen en katholieken. Het wordt tijd om wezenlijke vragen te durven stellen. Is het verantwoord de eeuwenoude wijsheid van alle volken die het menselijk leven als heilig en onaantastbaar beschouwde, radicaal af te wijzen? Moeten we na twee eeuwen de “Verlichting” zelf niet eens grondig in vraag stellen?  Moeten we in onze tijd de zogenaamde “verlichtingswaarden” kritiekloos blijven verheerlijken in een radicale breuk met het verleden? Wat is de mens? Is hij werkelijk niets meer dan bouwstof, die we met onderlinge overeenkomst moeten en kunnen manipuleren, dank zij onze onbeperkte technische mogelijkheden, zonder  enige reflectie vanuit de ethiek van alle voorbije eeuwen? Beseffen we goed welke ontwrichtende effecten dit kan hebben – zoals we dagelijks kunnen vaststellen – voor de identiteit, het geluk en de waardigheid van de mens, het leven, het huwelijk en de gehele samenleving? Moeten we mét onze huidige middelen de waarden van het christelijk geloof en het Evangelie, die de westerse beschaving groot en gelukkig hebben gemaakt, niet opnieuw integreren, aangepast aan onze tijd? Durven we tenslotte de vraag stellen of een euthanasiepraktijk in onze tijd nog wel verantwoord is?

Geachte Heer Voorzitter van de evaluatiecommissie voor euthanasie, wanneer je ondanks de hoger vermelde ruimere inzichten, argumenten  en de waardige moderne alternatieven van uw collega’s toch fanatiek euthanasie blijft verdedigen, spreek dan niet  “in Gods Naam”, ook niet in naam van de eerbaarheid van het medisch beroep en zeker niet in  naam van de waardigheid van het menselijk leven. Kom openlijk uit voor wat je vertegenwoordigt en zeg eerlijk “in naam van de vrijmetselarij”.  

  • Bertrand VERGELY, Obscures lumières. La révolution interdite, Editions du Cerf, Parijs, 2018. In ons vorig bericht gaven we al een zevental grondige historische werken die aantonen dat de rijkdom van onze westerse beschaving komt uit het christelijke geloof en de Katholieke Kerk.
  • Timothy DEVOS e.a., Euthanasie, l’envers du décor. Réflexions et expériences de soignants, Préfaces de Jacques Ricot et de Herman De Dijn, Editions Mols, juni 2019.

*******

P.S.  Deze  beschouwingen mogen niet aan bod komen in onze openbare opinie, die alleen vrijzinnige opvattingen toelaat. Kan iemand  bewijzen  dat ik ongelijk heb en er voor zorgen dat ze toch als “opiniestuk” ergens openlijk verschijnen?

Merkwaardigheden

March for Life,  Washington 2020, 24 januari. President Donald Trump is de eerste president die ooit aanwezig was. Hij sprak de tienduizenden deelnemers toe: ieder  kind, geboren of ongeboren is een kostbaar geschenk van God, geschapen naar Gods beeld. Ieder mensenleven is heilig. Hij verwelkomt een hele reeks politici, congresleden en senatoren.  Hij bevestigt zijn standpunt ‘’pro family’ en ‘pro life’ en zijn wil om alle pro abortus steun te stoppen, financieel én met de benoeming van rechters. Dit is inderdaad een radicale breuk met de satanische plannen van de nu heersende wereldpolitiek. Ziehier zijn toespraak:

Ondertussen is de vice president Mike Pence op bezoek bij paus Franciscus en werd geïnterviewd door EWTN. Hij sprak in dezelfde zin over de heiligheid van ieder menselijk leven. We beleven werkelijk een keerpunt waarbij abortus en euthanasie officieel erkend worden voor wat ze zijn, mensonwaardige moord. En steeds meer jongeren worden zich hiervan bewust. Inmiddels is  22 januari vastgesteld als “de dag van de heiligheid van het menselijk leven”. Op die dag  werd namelijk in Amerika in 1973 de abortus mogelijk na het proces “Roe versus Wade”. Hiermee is eindelijk het einde van de officiële abortuswet in zicht. (Minder aangenaam is uiteraard dat de VS in hun geest van “exceptionalisme” nog steeds menen de hele wereld ”hun” democratie te moeten opleggen met miljoenen doden en verwoestingen van tientallen landen. We hopen en bidden dat ze eens  beseffen dat ook het leven van deze onschuldige slachtoffers heilig is). Luister naar het getuigenis van Mike Pence, geheel in de lijn  van de toespraak van Donald Trump:

Afbeelding kan het volgende bevatten: vuur en kaarsen

Zeer onrustwekkend. Vier leden van S.O.S. Chrétiens d’Orient reden maandag in de late namiddag in Bagdad (Irak) naar een vergadering om concrete regelingen te treffen. Ze zijn niet toegekomen. Van de vier, de chauffeur en de auto is geen spoor gevonden. Ze zijn geen gewone vrijwilligers maar verantwoordelijken, die goed thuis zijn in de geplogenheden van het land. Deze organisatie heeft op vijf jaar tijd schitterend werk gedaan, ongeveer 1500 vrijwilligers gestuurd en helpt nu christelijke gemeenschappen in Syrië, Irak, Libanon, Egypte. Een van de verdwenen verantwoordelijken is een goede bekende voor ons. Wij zijn een noveengebed gestart voor hen met het bidden ’s avonds van de “paraclisis” (letterlijk “smeekbede”, klein officie tot O.L.Vrouw). Uiteraard werd deze hulporganisatie niet gesteund en zelfs tegengewerkt door allen die de verdere vernietiging van het M.O. en Syrië nastreven.. Ook vanuit kerkelijke middens was er soms tegenwerking, geheel onterecht. Hen werd o.m. verweten dat ze jongeren in gevaar brachten terwijl ze in deze meer dan 5 jaar geen enkel noemenswaardig ongeval gehad hebben. Deze verdwijning zou een fatale aanslag kunnen zijn op deze hoogst verdienstelijke organisatie. Gelieve mee te bidden dat ze veilig mogen teruggevonden worden.

Afbeelding kan het volgende bevatten: 1 persoon, kind
Bang afwachten…

Nvdr: Overal wordt er voor hen gebeden: in Martinique, Peru, Sri Lanka, Cambodja, Luxemburg, Bénin, Polen, Birma, Italië, Australië, Turkije…

Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen en binnen
Iraaks Koerdistan
Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen en binnen
Kaïro
Afbeelding kan het volgende bevatten: 1 persoon, staan en binnen
Armenië
Afbeelding kan het volgende bevatten: een of meer mensen en binnen
Beiroet

Gruwelen herdenken, ja, maar niet om zelf ongestraft gruwelen te blijven begaan. 75 jaar geleden werd het uitroeiingskamp  Auschwitz-Birkenau bevrijd door Rusland, dat toen veel grotere offers heeft gebracht voor de bevrijding van Europa dan gelijk welk ander land. Onze media besteden  al weken lang aan deze holocaust uitvoerige aandacht. Het is goed en noodzakelijk de gruwelen van het verleden te herdenken. Helaas is de joodse holocaust al decennia lang een cultus van propaganda alsof het de eerste, enige en grootste holocaust zou zijn. Dat is het niet. Ieder jaar worden wereldwijd onschuldige ongeboren kinderen gruwelijk vermoord, bijna tienmaal meer dan het aantal joden dat in heel de oorlog omkwam. De abortus-holocaust is immens groter dan welke holocaust ooit. Bovendien heeft Israël, mede dank zij deze cultus, een onaanvaardbare straffeloosheid weten te verwerven, wat een ten hemel schreiend onrecht is. Sinds 19 jaar (29 september 2000 – 11 december 2019) hebben Palestijnse autoriteiten 678 klachten neergelegd bij de Veiligheidsraad van de VN voor onwettige agressie vanwege Israël. Geen enkele hiervan werd aanvaard. Israël is het enige land dat zoiets ongestraft kan blijven doen, ook tegenover andere volken. En het Palestijnse volk is een volk dat door de Veiligheidsraad van de VN niet wordt beschermd.

En dit nog