In de 18de en 19de eeuw trokken tienduizenden Duitse boeren – vooral uit Beieren, Baden en Hessen – naar Rusland met de hoop op een beter leven. In de 19de eeuw vond men Duitse nederzettingen in heel Rusland, van St. Petersburg tot in het uiterste zuiden. Vooral in Wolgaregio streken ze neer en bouwden een florissante samenleving. Zowel in de landbouw als in de economie, bij vakkrachten en productie, met een eigen pers en eigen fabrieken, met eigen kerken en scholen. Bij het begin van de 20ste eeuw leefden ca. 2 miljoen bio-Duitsers in Rusland.
In 1924 werd er zelfs een autonome republiek opgericht, de Wolgarepubliek, binnen de Sovjetunie. Tot Hitler tijdens WOII de Sovjetunie aanviel. Stalin liet de Wolgarepubliek ontbinden en de bevolking – met zijn edict van 28.8.41 – deporteren. Hoewel geen van hen Hitler verkozen heeft worden de Russlanddeutsche van de ene dag op de andere tot spionnen en volksvijanden verklaard, hun eigendommen verbeurd en aangeslagen. Stalin maakte het zich niet moeilijk: hij liet hen quasi verhongeren. Honderdduizenden stierven tijdens hun deportatie naar onherbergzame gebieden, naar Siberië en verder naar het oosten, of tijdens de dwangarbeid in het zgn. “arbeidsleger”. Gestigmatiseerd, geboycot, verbod op taal, religie, onderwijs. De facto gevangen in de verste contreien van de Sovjetunie, waar zelfdoding van hun identiteit de beste kans op overleven bood.
Pas in 1987 krijgen ze de mogelijkheid naar Duitsland uit te wijken. Honderdduizenden nemen die kans, laten alles achter. Pas in 1990, als Gorbatschov en Helmut Kohl, hun handtekening zetten onder een gezamenlijk akkoord, krijgen ze hun rechten gedeeltelijk terug. Pas dan mag de Bundesrepublik Duitsland de Ruslanddeutsche met hulp-programma’s ter plaatse in Rusland ondersteunen. In de regio waar de Russlanddeutsche wonen of waarheen ze gedeporteerd werden heeft de Duitse regering vanaf 1990 ca. 1 miljoen euro geïnvesteerd, o.a. in de woningbouw, met het doel de emigratiedrang af te remmen… Men vergelijke met de welkompolitiek van Merkel, die heel de Arabische wereld aan haar boezem wil drukken…
Het mocht niet baten. De grote meerderheid wil naar Duitsland, hoopt op een betere toekomst. Tot 1997 krijgen ze quasi automatisch de Duitse nationaliteit, pas nadien wordt een soort taaltest ingevoerd… Nogmaals, men vergelijke met de welkompolitiek van Merkel… Artikel 116 van de Duitse grondwet is de facto niet langer van tel. Geen voorrangsbehandeling bio-Duitse vluchtelingen.
In 1985 bij het begin van Gorbatschovs regeringsperiode, trokken slechts 460 terug naar Duitsland. In 1989: 98.000. 1994: 213.000.
Merkel opende de Duitse grenzen voor meer dan een miljoen vluchtelingen uit voornamelijk islamitische Prachtlanden.
Intussen komt er een omgekeerde emigratie op gang. Duitsers trekken opnieuw naar het oosten. Naar Rusland en ook naar voormalige Duitse gebieden in Roemenië, waar de levensduurte slechts 1/3 bedraagt, een appartement 1/4 kost van de doorsnee Duitse immoprijs, in het voormalige Hermannstadt (Sibiu) in Siebenbürgen (onderste video). Vooral attractief voor gepensioneerden die daar met hun pensioen een beter leven kunnen leiden dan in Duitsland. Er zou zich intussen in Hermannstadt een tweeduizend Duitsers gevestigd hebben.
Met Helene Fischer als uithangschild van een gelukte integratie in de oude Heimat:
Maar niet iedereen ziet het zo. De AfD wordt massaal door Russlanddeutsche gesteund. Ze zien de verloedering en vervreemding met lede ogen aan. Sommigen keren terug. Anderen blijven liever in Siberië dan naar Merkelland te verhuizen.