In Berlijn werd een moskee voor ‘liberale’ moslims geopend, waar mannen en vrouwen dezelfde rechten hebben en samen (mogen) bidden en preken. Wat praktisch nergens mogelijk is. De initiatiefneemster is de Duits-Koerdisch-Turkse activiste Seyran Ateş.
Mooi, toch? Ze bestaan dan toch de gematigde, geïntegreerde moslims, denkt u dan. Ware het niet dat die ‘liberale’ moskee deel uit maakt van de evangelische St. Johanneskerk in Berlijn-Moabit. Seyran huurt een gedeelte van de kerkruimte voor haar volgelingen. Ze hoopt echter op een eigen moskee in de niet te verre toekomst. Wat ongetwijfeld zal lukken. De subsidies zullen haar zonder veel moeite in de schoot vallen. Een voorbeeldburger.

Hoe diep kan men buigen voor de islam? Ruimte aanbieden in een christelijk gebedshuis aan ‘s werelds grootste veroveringsideologie. Moet die kerk dan niet ontwijd worden? Of geldt dat alleen voor rooms-katholieke kerken? Volstaat het als de christenen zich laten ontwijden?
Euh… niet belangrijk. Het gaat hier over bruggen bouwen. Over de Bosporus, over de Straat van Gibraltar, over de Middellandse Zee naar de Rode Zee en de Perzische Golf… Goethe wordt in dit verhaal de grote roerganger. Hij deelt zelfs de naam van de islamitische gebedsruimte. Alle moslims, soennieten, sjiieten, alawieten, zwaardieten, schietieten, bomieten, kuffar en domme blondjes, kortom alle mensen van goede wil en liberaal gedachtengoed, zijn welkom om samen Allah te loven.

Benieuwd of de vrolijke Gutmenschin ‘s avonds zonder begeleiding naar het avondgebed durft te gaan.
Het komt nooit meer goed met die Duitsers…