De titel dekt de lading niet. De vergelijking is veel uitgebreider dan militair. Ook geografisch, financieel, schuldenlast…
Maandelijks archief: mei 2018
Korting op gasfactuur: in ruil voor wat?
Dat het met de Turkse munt, de Lira, niet goed gaat is algemeen geweten. Erdogan ziet hierin een buitenlands complot want zoiets gebeurt niet vanzelf.
Schaakspeler Poetin zag een kans en greep ze. Enerzijds zit hij de VSA dwars, anderzijds houdt hij de Ottomanen bij de les. Gas… die wordt geleverd uit Rusland. Poetin gaf Erdogan een behoorlijke korting van 10.25% op de gasprijs; met terugwerkende kracht zelfs. Goed voor een miljard dollar.
Zo zie je maar hoe een dubbeltje keren kan. In 2016 zag het gasverhaal er nog heel anders uit. De bevoorrading aan Turkije werd toen zelfs met 25% verminderd. Gazprom had er de buik van vol: de onderhandelingen over een korting op de gasprijs schoten niet op. In 2015 kregen de Ottomanen nog een korting van 10.25% (ja hoor, dezelfde korting als nu met terugwerkende kracht toegestaan wordt), maar omdat de energieprijzen bleven dalen, werd de korting geschrapt. Turkije echter bleef de inmiddels geschrapte korting van de factuurprijs aftrekken en was niet voor rede vatbaar. Om die reden besliste Gazprom dan maar voor het uitstaande saldo minder gas te leveren.
We schrijven nu twee jaar later: dezelfde korting wordt opnieuw toegestaan, met terugwerkende kracht zelfs. We zijn niet naïef. Het zal wel met meer dan de gestegen energieprijs te maken hebben. Vandaar vragen wij ons af “in ruil voor wat?…”
“Es ist etwas faul in Merkelland”
Bij alle opgeklopte Gutmenschenretoriek n.a.v. het noodlottige schot dat een klein meisje het leven kostte, zou men vergeten dat in Merkelland een probleem van heel andere orde aan het licht gekomen is.
De media hadden er een dikke kluif aan. En voorlopig ziet het er niet naar uit dat de storm gaat liggen. Hoe dieper men graaft, hoe meer bedrog er aan het licht komt. Bedrog waar sommige ambtenaren en andere Merkellanders maar al te graag hun medewerking aan verleenden.
Het schandaal is intussen van zo’n omvang, dat we best even naar het begin terugkeren. De vraag is naar welk begin? Bij de minstens 1200 asielzoekers die hun aanvraag in Bremen tussen 2013 en 2016 zonder wettelijke reden goedgekeurd zagen? Of het gebrek aan reactie over de klachten bij het centraal Bundesamt für Migration und Flüchtlinge (kort: Bamf) – federaal ambt voor migratie en vluchtelingen – in Nürnberg betr. de werking van Bremer filiaal? Of bij de (te) laattijdige schorsing van de verantwoordelijke in Bremen, Ulrike B., in april 2017? Of – god behoede – ligt het aan het totale falen van het ministerie van binnenlandse zaken, dat verkoos niet te reageren op de correspondentie, mails, sms of telefoontjes van de nieuwe leidster van het Bremener Bamf-filiaal, Josefa Schmid? Of zouden we het moeten situeren bij het onverwachte vertrek van deze mevrouw Schmid uit Bremen, waarvoor niemand tot op heden een zinnige verklaring kan geven?
En het schandaal breidde zich dan pas echt uit toen de verantwoordelijken niet geloofwaardig op de verwijten wilden reageren. En er komt blijkbaar geen einde aan.
Eerste bedrijf: Ulrike B.
Voorlopig ziet het ernaar uit dat Ulrike B., de toenmalige verantwoordelijke van het opvangcentrum in Bremen, uit Gutmenschendomheid gehandeld heeft. Vooral Jezidische vluchtelingen raakten haar hart. Uit haar berichten op sociale media blijkt dat Ulrike B. een meer dan gewoon interesse had in hun lot – maar ook in het algemeen voor alle vluchtelingen. Dat mocht blijken uit de erkenningscijfers van vluchtelingen. Bremen mocht trots zijn – in de eerste zes maanden van 2017 – had Bremen van heel Merkelland de hoogste erkenningscijfers voor asielzoekers uit Afghanistan, Iran en Irak. Dit bleek uit een antwoord op een parlementaire vraag van de Linke-fractie in oktober.
Toen moet het Bamf al lang geweten hebben wat er in Bremen gaande was. Maar pas in november 2017 diende de centrale overheid klacht in. Sindsdien loopt er een gerechtelijk onderzoek tegen Ulrike B
Pas op 20 april 2018 geraakte het schandaal bekend in de media door onderzoeks-journalistiek van NDR, Radio Bremen en de “Süddeutsche Zeitung”. Op dezelfde dag deelde het Bremener openbaar ministerie mee dat tijdens de twee voorafgaande dagen meerdere onderzoeken gebeurd waren wegens “een klacht van massaal misbruik van asielaanvragen”. Het ging toen o.a. om advocatenbureaus, want naast Ulrike B. wordt ook onderzoek gedaan naar drie advocaten en twee andere personen. “De beschuldigden worden ervan verdacht asielzoekers doelbewust geleid te hebben naar de niet bevoegde Bamf-filiaal in Bremen.”, zo luidt de verklaring van het openbaar ministerie, “Bij deze asielprocedures kwam het tot talrijke meerdere inbreuken tegen de wet, met valse erkenningsbeslissingen als gevolg. Daarbij zouden bovendien ambtenaren ‘voordelen’ ontvangen hebben.”
Dat was toen de kern van het schandaal: jarenlang werden in Bremen asielaanvragen zonder voldoende rechtsbewijzen goedgekeurd. Met bussen zouden asielzoekers naar Bremen gereisd zijn om daar een aanvraag in te dienen. (Nürnberger Nachrichten) Ulrike B. zou zelf dossiers geopend hebben, iets wat een leidinggevende normaal niet doet. De “Spiegel” schreef over een Koerd, die al meer dan 20 jaar in Duitsland woont. Eén der drie advocaten, Irfan C. uit Hildesheim, zou hem geholpen hebben als asielzoeker erkend te worden… voor 1.000 euro en met een vals Syrisch paspoort!
Tweede bedrijf: Frank-Jürgen Weise und Jutta Cordt
Dan volgt de struisvogelpolitiek van de centrale Bamf, die verkoos niet te reageren op het Bremener bedrog. De Bamf-filialen Friedland en Oldenburg rapporteerden al in juli 2014 over de toestanden in Bremen. Geen reactie. In de zomer 2016 meldde de regeringsvoorzitter van Hannover, Hauke Jagau, bij de toenmalige Bamf-baas Frank-Jürgen Weise dat een uitzettingspoging door het Bamf-filiaal in Bremen afgebroken werd, hoewel deze niet bevoegd was. De heer Weise – nu gepensioneerd – kan zich er niet aan herinneren…
Zo zou in september 2016 de binnenminister van Nedersachsen , Boris Postorius, bij de heer Weise, klacht ingediend hebben. Op dat ogenblik was Ulrike B. naar Hamburg verplaatst. De klacht tegen haar werd in maart 2017 geseponeerd, ze krijgt slechts minder loon. En ze mag naar Bremen terugkeren, waar ze voortaan bevoegd is voor de “kwaliteitsstandaard”.
Volgens mails, die de “Spiegel” kon inzien, zou de Bamf-centrale in Nürnberg geen interesse getoond hebben om duidelijkheid te scheppen. In februari 2017 zou een medewerkster erop aangedrongen hebben zelf te reageren vooraleer Nedersachsen het heft in handen zou nemen met “politieke heibel” als gevolg. Een “groepsleider” van de Bamf-centrale zou daarop de instructies gegeven hebben liefst zo “stilletjes” mogelijk te handelen.
De opvolgster van dhr. Weise, mevrouw Jutta Cordt, stelt dat ze pas op 25 oktober 2017 op de hoogte gesteld werd. Op deze dag werd een mail gestuurd met de melding van een valse erkenning in Bremen: “Met inachtneming van de feiten zal ik klacht tegen onbekenden indienen.”
Volgens de Wirtschaftswoche zou één van haar plaatsvervangers, Rudolf Knorr, al in juni 2017 met een mail uitvoerig over de klachten tegen Ulrike B. op de hoogte gebracht zijn. Knorr staat aan de leiding van “operaties” van de Bamf en telt tot Cordts directe medewerkers. Citaat Wirtschaftswoche: “Het is volkomen uitgesloten dat de heer Knorr mevrouw Cordts niets over deze mail verteld zou hebben.” De “Spiegel” berichtte over een soortgelijke mail, vermoedelijk van de zelfde afzender. Daarin staat dat Ulrike B. “massaal” gevallen van Irfan C. (b.g. advocaat) naar zich toegetrokken had. Volgens deze mail kreeg de advocaat 700 euro per vluchteling en organiseerde hij op woensdag en vrijdag een bustrip voor asielzoekers naar Bremen.
Derde bedrijf: Josefa Schmid und Horst Seehofer betreden het podium
Op 26 oktober geeft mevrouw Cordt opdracht tot een intern onderzoek tegen Ulrike B. Op 15 november dient de Bamf officiel klacht in bij de rechtbank. Josefa Schmid krijgt op 1 januari 2018 de leiding van het Bremener Bamf-filiaal. Een rijzende ster. Ze is burger-moeder van een dorp in Nederbeieren, Kollnburg, met 3000 zielen. Ze is een vlotte verschijning als zingende politica op Youtube. Men zal haar op de FDP-lijst vinden bij de gewestverkiezingen in het najaar – vroeger hoorde ze tot de CSU-stal. Het is niet de bedoeling van mevrouw Schmid lang in Bremen te blijven – ze moet daar slechts orde op zaken stellen – want ze wil – als de kiezer haar goedkeurt – liever in het Beierse parlement zetelen.
Naar verluidt zou ze haar opruimwerk goed doen. De erkende asielaanvragen zijn inmiddels gedaald naar een “normaal niveau”.
Problemen opgelost? Josefa Schmid vindt dat de uitmesting van de Bremener stal niet snel en niet grondig genoeg loopt. Ze schreef een verslag van 99 blz: “Onregelmatigheden bij de asielprocedures in de Bremener Bamf-filiaal”.
En dan treedt Horst Seehofer, sinds 14 maart federale binnenminister, – aarzelend – in beeld. Op 4 april telefoneert mevrouw Schmid met de staatssecretaris bin. zaken, Stephan Mayer, en stuurt hem een schriftelijk verslag. Maar Seehofer verneemt er pas op 18 april iets over. Waarom deze vertraging? Open vraag, geen antwoord. Al op 1 maart had mevrouw Schmid Seehofer een mailtje gestuurd met het verzoek voor een afspraak. Op 30 maart stuurt ze hem een sms met een duidelijk verslag – volgens het binnenministerie zou dit nooit aangekomen zijn…
Vanuit het perspectief van de Bamf-centrale hield mevrouw Schmid zich niet aan de geijkte dienstvoorschriften. Uit een verslag van een gesprek met haar begin mei in de Bamf-centrale zou de leiding niet zo gelukkig met haar activiteiten geweest zijn. Een week daarvoor zou een medewerker, hoger op de Bamf-ladder, haar gedreigd hebben: “Als nog een bericht van/over U betreffende het Bremener asielschandaal gepubliceerd wordt, dan wordt u teruggeroepen.” Dat zou met de federale binnenminister (Seehofer) zo afgesproken zijn.
Josefa Schmids bericht bereikte het grote publiek op 8 mei door middel van een artikel in de “Nürnberger Nachrichten” en via de ZDF. Daarin is er sprake van “minstens 3332 onrechtmatig in Bremen behandelde asielaanvragen” in de jaren 2016 en 2017, die wellicht slechts “het topje van de ijsberg” zijn. Daar bovenop uit mevrouw Schmid haar “vermoeden dat ook de Bamf-centrale bij de zaak betrokken zou kunnen zijn.”
En nu reageert het Bamf wel snel. Dezelfde avond, 8 mei, krijgt mevrouw Schmidt van de personeelsafdeling een mail met de mededeling dat zij met onmiddellijke ingang verplaatst wordt in het Deggendorf-filiaal, waar ze vroeger al gewerkt had. De volgende dag mag ze zich daar aanmelden. Ze mag zelfs haar bureau in Bremen niet opruimen.
De hele zaak stinkt. De onmiddellijke verplaatsing tégen haar wil doet vermoeden dat men potjes wil gedekt houden. Zij moet tot zwijgen gebracht worden. Volgens de Bamf gaat het om een voorzorgsmaatregel. Josefa Schmid ziet het enigszins anders: zij heeft geen bescherming nodig. Tenzij tégen de Bamf-centrale… En wat dan met de aansluitende bedreiging: mocht zij op 9 mei niet haar opwachting in Deggendorf maken, dan zouden er “dienstrechtelijke maatregelen” volgen…
Mevrouw Schmidt laat het er niet bij: zij stuurt Seehofer een fax. Stilzwijgen. Als verzet tegen haar overplaatsing legt ze klacht neer tegen de Bundesrepublik Deutschland, “vertegenwoordigd door de binnenminister”.
En dan wordt Horst Seehofer plotseling moedig. Woensdag verbood hij de Bremener Bamf nog asielbeslissingen te nemen. Een papieren tijger. Zinloze krachtpatserij. Stoer – nu het niet meer nodig is. Asielerkenningen werden inmiddels al op een normaal niveau gebracht. Dankzij Seehofer zitten nu 50 medewerkers op de Bremener Bamf met hun duimen te draaien.
Vrijdag werd er een crisisvergadering met mevrouw Cordt, een afgevaardigde van het binnenministerie en de Bremener senator Ulrich Mäurer gehouden. Men wil een spoedige alomvattende opheldering van de gebeurtenissen. Echt?
Daarmee is de kous niet af.
Een volgend bedrijf dient zich aan. De dubieuze rol van andere protagonisten, die in de asielprocedure een rol spelen.
Michaela Apel, een advocate, gespecialiseerd in vreemdelingenrecht, gaf de aftrap. Volgens haar zouden collega-advocaten en artsen ongegeneerd profiteren bij de asielprocedures. Artsen die medische attesten uitschrijven volgens het concept van speed-dating, zonder aanwezigheid van een tolk. Diagnoses die moeten leiden tot een verblijfsrecht. De kassa rinkelt: 100 euro voor een 5-minuten-attest. De makelaar-advocaat zou erbij 300 euro opgestreken hebben. De “arme” asielzoeker moest dus 400 euro ophoesten.
Medische attesten spelen in lopende asielprocedures dikwijls een belangrijke rol: posttraumatische stress, zelfmoordneigingen, verwardheid, vervolgingswaanzin… Als een arts dit psychisch lijden bevestigt, stijgt de kans op erkenning. Wie maalt erom?
Ook tolken worden verdacht. De Bremener rechtbank verdenkt een tolk ervan 500 euro per vluchteling smeergeld aangenomen te hebben om de vertaling zodanig te manipuleren dat de identiteit en aankomstdatum meer kans op asielerkenning biedt. Tussen de “vluchteling” en de “tolk” speelt ook een “makelaar”, zijn rol die op zijn beurt vanzelfsprekend ook een eurootje mag opstrijken.
Federale justitieminister Katarina Barley eiste controle op de asielbeslissingen. Overal in Merkelland. Steekproeven. Om het vertrouwen te herstellen, heet het.
n-tv
Bamf: Schwere Vorwürfe gegenüber Nürnberger Zentrale
Enkele video’s ter illustratie. U vindt er nog veel meer bij Youtube:
Teken Tommy Robinson vrij!
Graag gaan we in op het verzoek om de petitie te publiceren die de vrijlating van Tommy Robinson wil bereiken.
Tommy Robinson zit in de gevangenis, omdat hij verslag deed over islamitische verkrachtingsbendes. 13 maanden hechtenis luidde het vonnis. In Groot-Brittanië heerst er een omerta over de verkrachtingsrage/uitbuiting jonge blanke meisjes door wat men in G.B. “Asians” noemt, een poco synoniem voor moslims uit Pakistan en buurlanden, die af en toe bekend geraakt door o.a. vrijheidsstrijders zoals Tommy Robinson. Dit is een schande en moet ongedaan gemaakt worden. Zorgt u er a.u.b. voor dat hierover gediscussieerd wordt in het parlement.
Teken hier de petitie.
De verontwaardiging is groot: Janice Atkinson (ENF fractie EU-parlement): “We stoppen de verkeerde mensen in de gevangenis”.
Er wordt volgende zaterdag een mars voor zijn vrijlating gepland:
Big Brother wil van soldaten sensoren maken
Als het van het Pentagon afhangt zullen Amerikaanse soldaten in de toekomst overal ter wereld individueel gevolgd kunnen worden. Onder het mom van gezondsheidszorg-op-afstand zouden militairen een microchip ingeplant krijgen waarbij zelfs chirurgie door robotten tot de mogelijkheden behoort.
“Dit gaat niet alleen om computer technologie, het is de digitalisering van de gezondheidszorg van het leger. Elke soldaat wordt een sensor, die informatie doorgeeft aan een data bank…”
Beangstigend vooruitzicht…
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan.
Satire is volgens de poco regels verboden
Deze spottekening in de Süddeutsche Zeitung wekte algemene verontwaardiging: “een rode lijn overschreden”, “nazisme” en “antisemitisme” … De krant volgde braafjes de marsbevelen en verwijderde – na een uitgebreide verontschuldiging – de spottekening van haar webstek.
Parodie op het winnend Israëlisch kippenlied van de lieftallige Netta op het Eurovisie-griezelfestival. Het had dan ook alle politiek-correcte elementen dat het tot een winnaar moest maakte: holebi, oogverblindend lelijk, #metoo en volgend jaar staat Israël opnieuw in het middelpunt van de belangstelling. Misschien kan men Trump overtuigen de presentatie te doen?
Fred adopteert negen wezen
Fred is een 10 jaar oude labrador en hij woont op Mountfitchet Castle in Stansted, Essex. Donderdag ll; verdween de mama van negen eendenkuikentjes – papa eend was er al langer vanonder gemuisd (… of misschien het slachtoffer van een vos geworden, die tenslotte ook haar welpen moet voederen).
We hebben deze beelden aan onze hond, een jack russell, getoond in de hoop dat hij niet langer op de vogels jaagt, die nu een gemakkelijke prooi zijn als ze leren vliegen en even uitrusten op de gazon of in een struik.
Mountfitchet Castle is in Brexitland even bekend als Bokrijk bij ons voor de heropgerichte nederzetting op de oorspronkelijke plaats waar lang geleden de Noormannen beslist hadden zich te vestigen. Neem eens een kijkje op hun webstek: http://mountfitchetcastle.com/
Langer werken? Is er dan nog werk?
De beelden spreken voor zich. De titel van de video ook: 1 robot versus 10 menselijke werknemers.
Leoš Janáček: “A far cry”, Idyll suite voor strijkorkest
Als vijfde kind uit een arm gezin werd Leoš Janácek geboren op 3 juli 1854 in Hukvaldy, een Tsjechisch dorpje nabij de grens met Polen. Zowel zijn vader als zijn grootvader waren musicus en onderwijzer. Op zijn elfde stuurden zijn ouders naar Brno, de hoofdstad van Moravië, gestuurd om er te zingen in het jongenskoor van een augustijnerklooster.
Leoš zou net zoals zijn vader in het onderwijs gaan. En dat gebeurde ook: hij kreeg in 1869 een studiebeurs om een lerarenopleiding te volgen, en gaf daarna gedurende twee jaar les op een school. Maar de muziek boeide hem meer. In 1873 richtte hij zijn eigen koor op en een jaar later ging hij naar Praag om er orgelles te volgen. Zijn eerste composities dateren van deze periode.
In 1875 keerde hij terug naar het klooster, waar hij koorleider werd. Hij schreef voor het koor een ‘Exaudi Deus’ met orgelbegeleiding. Hij leidde het koor van Olomouc en dirigeerde het filharmonisch orkest van Brno, waarmee hij het Requiem van Mozart en de Missa Solemnis van Beethoven opvoerde.
Twee jaar later, in 1877 ging hij opnieuw naar Praag, waar hij Dvorák leerde kennen. Kort daarna ging hij zes maanden aan het conservatorium van Leipzig studeren, en daarna nog eens een half jaar aan het conservatorium van Wenen.
Leoš Janácek Museum in Brno
In 1881 trouwde hij met de dochter van de directeur van de lerarenopleiding. Hij was toen 26, zij nog maar 15. Het huwelijk heeft maar een aantal jaren stand gehouden, maar Janácek kreeg steeds meer zelfvertrouwen. Hij wilde van Brno een groots muziekcentrum maken. Hij werd zeer actief: hij onderwees, bestudeerde de volksmuziek, dirigeerde en richtte een krant op. Er werd zelfs een nieuw theater geopend in de stad, en Janácek richtte er zijn eigen orgelschool, waarvan hij directeur bleef tot in 1903.
Van dan af begint een minder rooskleurige periode in Leoš’ leven. In 1882 begint hij aan zijn opera ‘Sárka’, maar de libbretist, die liever met Dvorák had samengewerkt, verbood hem tenslotte zijn tekst te gebruiken. Hij leefde ook gescheiden van zijn vrouw omdat hij zijn moeder had gevraag bij hem te komen wonen. Een paar jaar later werd er een zoontje doodgeboren.
Janáceks ontwikkeling als componist begon uitzonderlijk laattijdig. Pas de eeuwwisseling was zijn muzikale persoonlijkheid echt ontwikkeld. Tussen 1894 en 1903 had hij hard gewerkt aan zijn opera ‘Jenufa’ en aan de cantate ‘Amarus’. Uiteindelijk ging ‘Jenufa’ in Brno in première, en het werd een overweldigend succes, zij het op kleine schaal want de opera werd elders niet opgevoerd. Prompt daarna nam hij zijn ontslag als leraar en begon meer tijd te besteden aan zijn composities. In de jaren die volgden schreef hij een aantal opera’s die nooit werden opgevoerd.
Pas in 1916, twaalf jaar na de première, werd ‘Jenufa’ in Praag opgevoerd, waar Janácek als genie beschouwd werd. Voor het eerst in zijn leven kon de 62-jarige componist van een groot succes spreken. Hij schreef nog vier opera’s, een liederencyclus, een strijkkwartet, een blaassextet, de ‘Glagolitisch Mis’ en de ‘Sinfonietta voor orkest’. In 1928 schreef hij nog een strijkkwartet, waarna hij stierf, op 12 augustus.
Populaire all-in bestemming: het land b
Met de lancering van deze app toont het Vlaams Belang met feiten en cijfers aan dat België ook vandaag blijft wat het was: een topbestemming voor immigranten uit alle windstreken. Ontdek hier de app.